Czym są zaburzenia neurokognitywne?
Zaburzenia neurokognitywne to grupa stanów, które często prowadzą do upośledzenia funkcji umysłowych. Organiczny zespół mózgu był to termin określający te warunki, ale zaburzenia neurokognitywne jest teraz najczęściej używanym terminem.
Zaburzenia neurorognitywne najczęściej występują u osób starszych, ale mogą również wpływać na osoby młodsze. Zredukowane funkcje umysłowe mogą obejmować:
- problemy z pamięcią
- zmiany w zachowaniu
- trudność w zrozumieniu języka
- kłopoty z wykonywaniem codziennych czynności
Objawy te mogą być spowodowane stanem neurodegeneracyjnym, takim jak choroba Alzheimera lub demencja. Choroby neurodegeneracyjne powodują pogarszanie się stanu mózgu i nerwów w czasie, co powoduje stopniową utratę funkcji neurologicznych. Zaburzenia neurokognitywne mogą również rozwijać się w wyniku urazu mózgu lub nadużywania substancji. Pracownicy służby zdrowia zazwyczaj mogą określić przyczynę zaburzeń neurokognitywnych na podstawie zgłoszonych objawów i wyników testów diagnostycznych. Przyczyna i ciężkość zaburzeń neurokognitywnych może pomóc zakładom opieki zdrowotnej określić najlepszy sposób leczenia.
Długoterminowa perspektywa dla osób z zaburzeniami neurokognitywnymi zależy od przyczyny. Gdy choroba neurodegeneracyjna powoduje zaburzenie neurokognitywne, stan często pogarsza się z czasem. W innych przypadkach obniżona funkcja psychiczna może być jedynie tymczasowa, więc ludzie mogą oczekiwać pełnego wyzdrowienia.
Jakie są objawy zaburzeń neurokognitywnych?
Objawy zaburzeń neurokognitywnych mogą się różnić w zależności od przyczyny. Gdy stan pojawia się w wyniku choroby neurodegeneracyjnej, ludzie mogą doświadczać:
- utrata pamięci
- zamieszanie
- niepokój
Inne objawy, które mogą wystąpić u osób z zaburzeniami neurokognitywnymi obejmują:
- bóle głowy, szczególnie u osób z wstrząsem mózgu lub urazem mózgu
- niemożność koncentracji lub koncentracji
- krótkotrwała utrata pamięci
- problemy z rutynowymi zadaniami, takimi jak prowadzenie pojazdu
- trudności z chodzeniem i balansowaniem
- zmiany w widzeniu
Co powoduje zaburzenia neurokognitywne?
Najczęstszą przyczyną zaburzeń neurokognitywnych jest choroba neurodegeneracyjna. Choroby neurodegeneracyjne, które mogą prowadzić do rozwoju zaburzeń neurokognitywnych obejmują:
- Choroba Alzheimera
- Choroba Parkinsona
- choroba Huntingtona
- demencja
- choroba prionowa
- stwardnienie rozsiane
U osób poniżej 60. roku życia, zaburzenia neurokognitywne są bardziej prawdopodobne po kontuzji lub infekcji. Do niediagnostycznych stanów, które mogą powodować zaburzenia neurokognitywne należą:
- wstrząs mózgu
- urazowe uszkodzenie mózgu, które powoduje krwawienie w mózgu lub przestrzeni wokół mózgu
- zakrzepy
- zapalenie opon mózgowych
- zapalenie mózgu
- posocznica
- nadużywanie narkotyków lub alkoholu
- niedobór witamin
Jakie są czynniki ryzyka dla zaburzeń neurokognitywnych?
Ryzyko wystąpienia zaburzeń neurokognitywnych zależy częściowo od stylu życia i codziennych nawyków. Praca w środowisku narażonym na działanie metali ciężkich może znacznie zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń neurokognitywnych. Metale ciężkie, takie jak ołów i rtęć, mogą z czasem uszkodzić układ nerwowy. Oznacza to, że częste narażenie na te metale zwiększa ryzyko zmniejszenia sprawności umysłowej.
Bardziej prawdopodobne jest też wystąpienie zaburzeń neurokognitywnych, jeśli:
- są w wieku powyżej 60 lat
- mieć zaburzenie sercowo-naczyniowe
- mieć cukrzycę
- nadużywać alkoholu lub narkotyków
- uczestniczyć w sporcie z wysokim ryzykiem urazów głowy, takich jak piłka nożna i rugby
Jak diagnozowane są zaburzenia neurologiczne?
Zaburzenia neurokognitywne nie są spowodowane zaburzeniami psychicznymi. Jednak wiele objawów zaburzeń neurokognitywnych jest podobnych do tych w niektórych zaburzeniach psychicznych, w tym schizofrenii, depresji i psychozie. Aby zapewnić dokładną diagnozę, pracownicy służby zdrowia przeprowadzą różne testy diagnostyczne, które pozwolą odróżnić objawy zaburzeń neurokognitywnych od zaburzeń psychicznych. Testy te często obejmują:
- TK czaszki: Ten test wykorzystuje serię zdjęć rentgenowskich do tworzenia obrazów czaszki, mózgu, zatok i oczodołów. Może być stosowany do badania miękkich tkanek w mózgu.
- Badanie MRI głowy: Ten test obrazowania wykorzystuje potężne magnesy i fale radiowe, aby uzyskać szczegółowe obrazy mózgu. Te zdjęcia mogą wykazywać oznaki uszkodzenia mózgu.
- Skanowanie pozytronowej tomografii emisyjnej (PET): Skanowanie PET wykorzystuje specjalny barwnik, który zawiera znaczniki radioaktywne. Te znaczniki są wstrzykiwane do żyły, a następnie rozprzestrzeniają się po całym ciele, podkreślając wszelkie uszkodzone obszary.
- elektroencefalogram (EEG): EEG mierzy aktywność elektryczną w mózgu. Ten test może pomóc wykryć wszelkie problemy związane z tym działaniem.
Jak traktowane są zaburzenia neurologiczne?
Leczenie zaburzeń neurokognitywnych zmienia się w zależności od przyczyny. Pewne warunki mogą wymagać jedynie odpoczynku i leczenia. Choroby neurodegeneracyjne mogą wymagać różnych rodzajów terapii.
Leczenie zaburzeń neurokognitywnych może obejmować:
- spać w łóżku, aby dać urazom czas na wyleczenie
- leki przeciwbólowe, takie jak indometacyna, w celu złagodzenia bólów głowy
- antybiotyki, aby usunąć pozostałe infekcje mózgu, takie jak zapalenie opon mózgowych
- operacja w celu naprawy ciężkiego uszkodzenia mózgu
- terapia zajęciowa pomagająca w odnawianiu codziennych umiejętności
- fizjoterapia poprawiająca siłę, koordynację, równowagę i elastyczność
Jakie są długoterminowe prognozy dla osób z zaburzeniami neurokognitywnymi?
Długoterminowe perspektywy dla osób z zaburzeniami neurokognitywnymi zależą od rodzaju zaburzeń neurokognitywnych. Zaburzenia neurorognitywne, takie jak otępienie czy choroba Alzheimera, stanowią wyzwanie.Dzieje się tak dlatego, że nie ma lekarstwa na te schorzenia, a funkcja psychiczna stopniowo z czasem się pogarsza.
Jednakże, perspektywy dla osób z zaburzeniami neurokognitywnymi, takimi jak wstrząs mózgu lub infekcja, są ogólnie dobre, ponieważ są to warunki przejściowe i uleczalne. W takich przypadkach ludzie mogą zazwyczaj spodziewać się pełnego powrotu do zdrowia.
