Psychologia dziecka

Dzieci, które się rodzą, przychodzą do naszego świata absolutnie czyste i otwarte na wszystko, co nowe. To zależy od nas, jak dorastają: hojny lub skąpy, zazdrosny lub samowystarczalny, czuły lub niegrzeczny. Naukowcy nie doszli do jednomyślnej opinii, co więcej wpływa na kształtowanie osobowości człowieka: czynniki biologiczne (zadatki) lub społeczne (postawy społeczne).

Rodzice aktywnego, niespokojnego, nieuważnego i hałaśliwego dziecka coraz częściej myślą o tym, czy ich dziecko jest nadaktywne? Muszą słuchać od innych, wychowawców, nauczycieli, sąsiadów, skarg na niekontrolowane zachowanie dziecka, jego słabe wychowanie i nieposłuszeństwo. O takiej koncepcji, jak „nadaktywność” stała się stosunkowo niedawno, naukowcy udowodnili, że takie zachowanie dzieci jest chorobą - naruszeniem i zaburzeniem psychicznym.

Rodzicielstwo to bardzo długi i żmudny proces. Zaczyna się od urodzenia i trwa przez wiele lat. Bardziej krytyczny okres w psychologii rozwoju i wychowania dziecka, kiedy tworzy się osobowość pełnoprawnego obywatela społeczeństwa. Mówią: „Dzieci - nasze lustro!”. To stwierdzenie można uznać za prawdziwe.

Statystyki badań psychologicznych i pedagogicznych koncentrują się na fakcie, że fenomen samobójstw nastolatków zabiera Rosję na trzecie miejsce na świecie pod względem dystrybucji. Ten artykuł zakłada rozważenie głównych przyczyn zjawiska, do którego odnoszą się eksperci: nie podzielone uczucia miłości, konflikty w środowisku (zwłaszcza na poziomie relacji rodzic-dziecko), samotność pogarszana przez problemy wieku, kompleksy podniesione do rangi zadań nierozwiązywalnych.

Jeśli syn urodził się w rodzinie, prędzej czy później rodzice zaczynają się zastanawiać, jak go wychować z prawdziwym mężczyzną. Ale każdy z nich ma własną wizję "poprawności" tego procesu. Co więcej, opinie mogą czasami nawet być diametralnie przeciwne. Aby osiągnąć rezultaty, rodzice potrzebują jednej strategii.

"Nie chcę się uczyć!" - Globalny problem współczesnej szkoły, w obliczu której stoi więcej niż jeden rodzic. Jak sobie z tym poradzić, niezależnie czy powinienes szukać pomocy profesjonalistów? Radzimy poświęcić trochę czasu i zapoznać się z rozwiązaniem tego trudnego problemu i znaleźć możliwe przyczyny niechęci twojego dziecka do nauki i pójścia do szkoły z punktu widzenia psychologii.

Edukacja dzieci w wieku przedszkolnym jest wielowymiarowym złożonym procesem, w wyniku którego kształtuje się osobowość. W rzeczywistości wszystko, czego dzieci uczą się w ich wczesnych i przedszkolnych latach, jest fundamentem. Gdy tylko dziecko zaczyna pewnie stać na nogach i uczyć się świata, natychmiast rozpoczyna się proces edukacyjny.

Sytuacje konfliktowe w szkole są nieuniknione. Inną rzeczą jest to, że kierujemy sytuacją we właściwym kierunku, od wszystkiego, co możesz zyskać. Nauka tego bez pomocy dorosłych jest mało prawdopodobna. Postrzeganie dzieci zależy od reakcji innych na określone działania. Jeśli dzieci mają szczęście u nauczyciela w szkole podstawowej, a konflikty będą rozwiązywane wyłącznie metodą niszczącą, to okres szkolny będzie pamiętany z ciepłem i czułością przez wiele lat.

Nasze babcie powiedziały: "Dzieci trzeba wychowywać, kiedy swobodnie mieszczą się na łóżku, wtedy możesz czerpać jedynie korzyści". W tej mądrości leży główna idea - proces musi się rozpocząć od pierwszych dni po urodzeniu. Psychologowie w dużej mierze popierają tę wizję sytuacji. Dzisiaj oferujemy zapoznanie się z poradami specjalistów w zakresie edukacji od pierwszych dni do trzech lat.

Psychika dziecka w tym wczesnym okresie jest dość bezbronna. W końcu wie, jak postrzegać emocje innych, być obrażonym, zawstydzonym, rozczarowanym, dokładnie tego jest tego świadomy w tym wieku. Wiele osób uważa, że ​​jeśli dziecko dorośnie i znajdzie lekcje dla siebie, to nie powinno się zwracać na nie szczególnej uwagi w związku z jego wychowaniem.