Co to jest trwałe zaburzenie depresyjne (PDD)?
Trwałe zaburzenie depresyjne (PDD) jest formą przewlekłej depresji. Jest to stosunkowo nowa diagnoza, która łączy dwie wcześniejsze diagnozy dystymię i przewlekłą ciężką depresję. Podobnie jak inne rodzaje depresji, PDD powoduje ciągłe uczucie głębokiego smutku i beznadziejności. Te uczucia mogą wpływać na nastrój i zachowanie, a także na funkcje fizyczne, w tym na apetyt i sen. W rezultacie osoby z zaburzeniami często tracą zainteresowanie robieniem czynności, które kiedyś sprawiały im przyjemność i mają trudności z wykonywaniem codziennych zadań.
Objawy te występują we wszystkich postaciach depresji. W PDD objawy są jednak mniej nasilone i trwają dłużej. Mogą przetrwać latami i mogą zakłócać relacje w szkole, pracy i życiu osobistym. Przewlekły charakter PDD może również utrudniać radzenie sobie z objawami. Jednak kombinacja leków i terapii rozmów może być skuteczna w leczeniu PDD.
Objawy uporczywego zaburzenia depresyjnego
Objawy PDD są podobne do objawów depresji. Jednak kluczową różnicą jest to, że PDD jest przewlekła, z objawami występującymi przez większość dni przez co najmniej dwa lata. Objawy te obejmują:
- uporczywe uczucie smutku i beznadziejności
- problemy ze snem
- niski poziom energii
- zmiana apetytu
- Trudności z koncentracją
- niezdecydowanie
- brak zainteresowania codziennymi czynnościami
- zmniejszona produktywność
- niska samoocena
- negatywne nastawienie
- unikanie działań społecznych
Objawy PDD często pojawiają się w dzieciństwie lub w wieku dojrzewania. Dzieci i nastolatki z PDD mogą wydawać się drażliwe, nastrojowe lub pesymistyczne przez dłuższy czas. Mogą również wykazywać problemy z zachowaniem, słabe wyniki w szkole i trudności w kontaktach z innymi dziećmi w sytuacjach społecznych. Ich objawy mogą pojawić się i mijać przez kilka lat, a ich nasilenie może się zmieniać w czasie.
Przyczyny uporczywego zaburzenia depresyjnego
Przyczyna PDD nie jest znana. Pewne czynniki mogą przyczyniać się do rozwoju choroby. Obejmują one:
- brak równowagi chemicznej w mózgu
- historia rodzinna stanu
- historia innych stanów zdrowia psychicznego, takich jak lęk lub choroba afektywna dwubiegunowa
- stresujące lub traumatyczne wydarzenia życiowe, takie jak utrata bliskiej osoby lub problemy finansowe
- przewlekła choroba fizyczna, taka jak choroba serca lub cukrzyca
- uraz fizyczny mózgu, taki jak wstrząs mózgu
Diagnozowanie uporczywego zaburzenia depresyjnego
Aby uzyskać dokładną diagnozę, lekarz przeprowadzi najpierw badanie fizykalne. Lekarz wykona również badania krwi lub inne badania laboratoryjne, aby wykluczyć możliwe schorzenia, które mogą powodować objawy. Jeśli nie ma żadnego fizycznego wyjaśnienia dla twoich symptomów, wtedy twój doktor może zacząć podejrzewać, że masz umysłowy stan zdrowia.
Twój lekarz zada Ci kilka pytań, aby ocenić swój obecny stan psychiczny i emocjonalny. Ważne jest, aby być szczerym ze swoim lekarzem na temat swoich objawów. Twoje odpowiedzi pomogą im ustalić, czy masz PDD lub inny typ choroby psychicznej.
Wielu lekarzy stosuje objawy wymienione w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych (DSM-5) w celu zdiagnozowania PDD. Niniejsza instrukcja została opublikowana przez American Psychiatric Association. Objawy PDD wymienione w DSM-5 obejmują:
- przygnębiony nastrój prawie codziennie przez większą część dnia
- o słabym apetycie lub przejadaniu się
- trudności z zasypianiem lub zasypianiem
- niska energia lub zmęczenie
- niska samo ocena
- słaba koncentracja lub trudności w podejmowaniu decyzji
- poczucie beznadziejności
Aby zdiagnozować u dorosłych zaburzenie, muszą odczuwać depresyjny nastrój przez większość dnia, prawie codziennie, przez dwa lub więcej lat.
Aby dzieci lub nastolatki mogły zostać zdiagnozowane z zaburzeniem, muszą odczuwać depresyjny nastrój lub drażliwość przez większość dnia, prawie codziennie, przez co najmniej rok.
Jeśli twój lekarz uważa, że masz PDD, prawdopodobnie skieruje Cię do specjalisty zdrowia psychicznego w celu dalszej oceny i leczenia.
Leczenie uporczywego zaburzenia depresyjnego
Leczenie PDD składa się z leków i terapii rozmów. Uważa się, że leki są skuteczniejszą formą leczenia niż terapia rozmówna, gdy są stosowane samodzielnie. Jednak połączenie leków i terapii rozmów jest często najlepszym sposobem leczenia.
Leki
PDD można leczyć różnymi typami leków przeciwdepresyjnych, w tym:
- selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), takie jak fluoksetyna (Prozac) i sertralina (Zoloft)
- trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (TCA), takie jak amitryptylina (Elavil) i amoksapina (Asendin)
- inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), takie jak deswenlafaksyna (Pristiq) i duloksetyna (Cymbalta)
Być może trzeba będzie wypróbować różne leki i dawki, aby znaleźć skuteczne rozwiązanie dla Ciebie. Wymaga to cierpliwości, ponieważ wiele leków trwa kilka tygodni, aby osiągnąć pełny efekt.
Porozmawiaj z lekarzem, jeśli nadal będziesz mieć obawy dotyczące leków. Lekarz może zalecić zmianę dawki lub leku. Nigdy nie przestawaj przyjmować leków zgodnie z zaleceniami bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem. Nagłe przerwanie leczenia lub pominięcie kilku dawek może spowodować objawy podobne do odstawienia i pogorszenie objawów depresyjnych.
Terapia
Talkoterapia jest korzystną opcją terapeutyczną dla wielu osób z PDD. Widzenie terapeuty może pomóc ci nauczyć się:
- wyrażaj swoje myśli i uczucia w zdrowy sposób
- radzić sobie z emocjami
- dostosować się do wyzwania życiowego lub kryzysu
- identyfikuj myśli, zachowania i emocje, które wyzwalają lub pogłębiają objawy
- zastąp negatywne przekonania pozytywnymi
- odzyskać poczucie satysfakcji i kontroli w swoim życiu
- wyznacz sobie realistyczne cele
Talkoterapia może być wykonywana indywidualnie lub w grupie. Grupy wsparcia są idealne dla tych, którzy chcą podzielić się swoimi odczuciami z innymi, którzy mają podobne problemy.
Zmiany stylu życia
PDD jest warunkiem długotrwałym, dlatego ważne jest, aby aktywnie uczestniczyć w swoim planie leczenia. Dokonywanie pewnych dostosowań stylu życia może uzupełnić leczenie medyczne i pomóc złagodzić objawy. Te środki zaradcze obejmują:
- ćwicząc co najmniej trzy razy w tygodniu
- jedzenie diety składającej się w dużej mierze z naturalnych pokarmów, takich jak owoce i warzywa
- unikanie narkotyków i alkoholu
- widząc akupunkturzystę
- przyjmowanie pewnych suplementów, w tym dziurawca i oleju z ryb
- praktykowanie yogi, tai chi lub medytacji
- pisanie w czasopiśmie
Perspektywy długoterminowe dla osób cierpiących na uporczywe zaburzenia depresyjne
Ponieważ PDD jest schorzeniem przewlekłym, niektórzy ludzie nigdy nie zdrowieją całkowicie. Leczenie może pomóc wielu ludziom w radzeniu sobie z objawami, ale nie wszystkim się to udaje. Niektóre osoby mogą nadal doświadczać poważnych objawów, które kolidują z ich życiem osobistym lub zawodowym.
Kiedy masz trudności z radzeniem sobie z objawami, zadzwoń do National Suicide Prevention Lifeline na 800-273-8255. Są ludzie dostępni 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, aby porozmawiać z Tobą o ewentualnym problemie. Możesz również odwiedzić ich stronę internetową, aby uzyskać dodatkową pomoc i zasoby.
P:
Jak mogę pomóc komuś z uporczywym zaburzeniem depresyjnym?
ZA:
Najważniejszą rzeczą, jaką ktoś może zrobić, aby pomóc osobie cierpiącej na uporczywe zaburzenia depresyjne, jest uświadomienie sobie, że mają rzeczywistą chorobę i nie próbują być "trudni" w swoich interakcjach z tobą. Mogą nie reagować na dobre wieści lub pozytywne wydarzenia życiowe tak, jak zareagowaliby ludzie bez tego zaburzenia. Powinieneś także zachęcić ich do wzięcia udziału we wszystkich wizytach u lekarza i terapeuty i przyjmowania leków zgodnie z zaleceniami.
Dr Timothy Legg, PMHNP-BC, GNP-BC, CARN-AP, MCHESAnswers reprezentują opinie naszych ekspertów medycznych. Wszystkie treści mają charakter wyłącznie informacyjny i nie powinny być traktowane jako porady medyczne.
