Zaparcie oznacza coś nieco odmiennego dla każdej osoby. Dla niektórych zaparcie oznacza rzadkie ruchy jelit. Dla innych oznacza to trudny do przejścia lub ciężki stolec, który powoduje nadwyrężenie. Jeszcze inni mogą definiować zaparcia jako uczucie niepełnego opróżniania jelit po ruchu jelit.
Przewlekłe w porównaniu z ostrymi zaparciami
Główną różnicą między chronicznym i ostrym zaparciem jest czas trwania zaparcia.
Ogólnie, ostry lub krótkoterminowe zaparcie to:
- rzadkie, trwające tylko kilka dni
- spowodowane przez zmianę diety lub rutyny, podróże, brak ruchu, choroby lub leki
- zwolniony przez bez recepty (OTC) środki przeczyszczające, ćwiczenia fizyczne lub dietę bogatą w błonnik
Z drugiej strony, chroniczny zaparcie to:
- długoterminowe, trwające dłużej niż trzy miesiące, a czasem nawet trwające latami
- zakłóca życie osobiste lub zawodowe danej osoby
- nie zwalnia z powodu zmiany diety lub ćwiczeń, więc wymaga pomocy medycznej lub leków na receptę
Kto jest zagrożony przewlekłym zaparciem
Zaparcie jest jednym z najczęstszych przewlekłych zaburzeń żołądkowo-jelitowych u dorosłych. W Stanach Zjednoczonych ponad 2,5 miliona ludzi odwiedza każdego roku swojego lekarza z powodu zaparć. Rocznie Amerykanie wydają prawie 800 milionów dolarów na środki przeczyszczające w leczeniu zaparć.
Następujące osoby są bardziej narażone na przewlekłe zaparcia:
- kobiety
- osoby w wieku powyżej 65 lat
- osoby, które nie angażują się w aktywność fizyczną lub są zamknięte w łóżku z powodu fizycznej niepełnosprawności, takiej jak uszkodzenie rdzenia kręgowego
- kobiety w ciąży
Przyczyny przewlekłego zaparcia
Podczas gdy zła dieta i brak ruchu mogą prowadzić do krótkotrwałych problemów z brzuszkiem, przewlekłe zaparcia mogą być spowodowane przez inne schorzenia i leki, w tym:
- dysfunkcji dna miednicy, co może utrudniać koordynację skurczów mięśni w odbytnicy
- zaburzenia endokrynologiczne lub metaboliczne, takie jak cukrzyca i niedoczynność tarczycy
- problemy neurologiczne, w tym stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, uszkodzenie rdzenia kręgowego i udar
- łzy w odbycie i odbytnicy
- zwężenie okrężnicy (zwężenie jelit)
- problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak depresja, zaburzenia jedzenia i lęk
- choroby jelit, takie jak choroba Crohna, rak okrężnicy, uchyłkowatość i zespół jelita drażliwego
- fizyczne, które prowadzą do bezruchu
Przewlekłe zaparcia mogą być również powodowane przez przyjmowanie leków na receptę lub bez recepty dla innych schorzeń. Niektóre leki, które mogą powodować przewlekłe zaparcia obejmują:
- opiaty
- blokery kanału wapniowego
- środki antycholinergiczne
- trójcykliczne leki przeciwdepresyjne
- Leki przeciw chorobom Parkinsona
- sympatykomimetyki
- leki przeciwpsychotyczne
- diuretyki
- leki zobojętniające kwas żołądkowy, szczególnie leki zobojętniające kwas solny o wysokiej zawartości wapnia
- suplementy wapnia
- suplementy żelaza
- środki przeciwbiegunkowe
- leki przeciwhistaminowe
Nie zawsze wiadomo, co powoduje przewlekłe zaparcia. Przewlekłe zaparcia występujące z nieznanych przyczyn nazywa się przewlekłym zaparciem idiopatycznym (CIC).
Kryteria diagnostyczne przewlekłego zaparcia
To, co jest uważane za "normalny" ruch jelitowy, może się zmieniać w zależności od osoby. Dla niektórych może to oznaczać chodzenie trzy razy w tygodniu lub dwa razy dziennie. Dla innych może oznaczać chodzenie każdego dnia. Naprawdę nie ma standardowej lub idealnej liczby dla wypróżnień.
Z tego powodu lekarze próbowali zestawić listę kryteriów, które pomogą im zdiagnozować przewlekłe zaparcia. Kryteria diagnostyczne dotyczące czynnościowego zaparcia w badaniu Rome IV wymagają, aby objawy obejmowały dwa lub więcej z następujących objawów:
- mniej niż trzy spontaniczne wypróżnienia na tydzień
- wysiłku podczas co najmniej 25 procent wypróżnień
- lumpy lub twarde stolce co najmniej 25 procent czasu (The Bristol Stool Chart może pomóc Ci opisać twoją postać stolca.)
- uczucie niepełnej ewakuacji przez co najmniej 25 procent wypróżnień
- uczucie niedrożności lub blokady przez co najmniej 25 procent wypróżnień
- manewrowanie ręczne (np. palcami), aby pomóc co najmniej 25 procentom wypróżnień
Głównym kryterium przewlekłego zaparcia jest jednak to, że objawy utrzymują się dłużej niż trzy miesiące.
Testy diagnostyczne
Twój lekarz zapyta Cię o twoje symptomy, historię choroby i leki (recepty, bez recepty i suplementy), które bierzesz. Jeśli masz objawy zaparcia przez ponad trzy miesiące i spełniasz inne kryteria diagnostyczne przewlekłego zaparcia, Twój lekarz może chcieć przeprowadzić badanie fizykalne.
Fizyczne badanie może obejmować badania krwi i badanie doodbytnicze. Badanie doodbytnicze oznacza, że lekarz włoży palec w rękawiczce do odbytnicy, aby sprawdzić, czy nie ma blokady, kruchości lub krwi.
Twój lekarz może chcieć wykonać dodatkowe testy, aby zidentyfikować przyczynę twoich objawów. Testy te mogą obejmować:
- Badanie markera (badanie tranzytu jelita grubego): Spożyłeś pigułkę zawierającą markery, które pojawią się na zdjęciu rentgenowskim. Twój lekarz może zobaczyć, jak pokarm porusza się w jelitach i jak dobrze działają mięśnie Twoich jelit.
- Manometria anorektalna: Lekarz wprowadza rurkę z balonem na czubku do odbytu. Lekarz nadmuchuje balon i powoli go wyciąga. To pozwala lekarzowi zmierzyć napięcie mięśni wokół odbytu i sprawność działania odbytnicy.
- RTG barwienia lewą: Lekarz wprowadza barwnik barowy do odbytnicy za pomocą rurki.Barium uwydatnia odbytnicę i jelito grube, pozwalając lekarzowi lepiej je oglądać na zdjęciu rentgenowskim.
- Kolonoskopia: Lekarz bada okrężnicę za pomocą kamery i światła przymocowanego do elastycznej rurki, zwanego kolonoskopem. Często obejmuje to leki uspokajające i przeciwbólowe.
Na wynos
Główną różnicą między przewlekłym i krótkotrwałym zaparciem jest czas trwania objawów. W przeciwieństwie do krótkotrwałych zaparć, przewlekłe zaparcia mogą dominować w pracy lub życiu społecznym.
Zaparcia trwające dłużej niż trzy miesiące, które nie poprawiają się po zjedzeniu większej ilości błonnika, wody pitnej i ćwiczeń fizycznych, uważane są za przewlekłe.
Ważne jest, aby odwiedzić lekarza w celu dokładniejszej diagnozy. Lekarz zada ci pytania dotyczące ruchów jelit i skorzystasz z testów diagnostycznych, aby dowiedzieć się, co powoduje twoją zaparcie. Mogą przepisać leki, aby pomóc lub zalecić zaprzestanie przyjmowania pewnych leków. Wykazano, że dwa leki zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków, lubiproston (Amitiza) i linaklotyd (Linzess) bezpiecznie poprawiają objawy przewlekłych zaparć.
W przypadku krwi w stolcu, niewyjaśnionej utraty masy ciała lub silnego bólu podczas ruchów jelit należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
