Coś jest nie tak
W zimną Massachusetts Spring z początku 1999 roku byłem na kolejnej drużynie piłkarskiej biegającej w górę iw dół pola. Miałem 8 lat i to był mój trzeci rok z rzędu grając w piłkę nożną. Uwielbiałem biegać w górę iw dół pola. Zatrzymałem się tylko wtedy, gdy kopnąłem piłkę tak mocno, jak tylko mogłem.
Prowadziłem sprinty w szczególnie zimny i wietrzny dzień, kiedy zacząłem kaszleć. Myślałem, że na początku przyszło mi zimno. Wiedziałem jednak, że coś w tym jest. Czułem, że w moich płucach jest płyn. Bez względu na to, jak głęboko wdychałem, nie mogłem złapać oddechu. Zanim się zorientowałem, sapałem niekontrolowanie.
Nie jednorazowa sprawa
Kiedy odzyskałem kontrolę, szybko wycofałem się z pola. Wzruszyłem ramionami i nie zastanawiałem się nad tym. Jednak wiatr i zimno nie ustąpiły w miarę upływu sezonu wiosennego. Patrząc wstecz, widzę, jak wpłynęło to na mój oddech. Atak na kaszel stał się nową normą.
Pewnego dnia podczas treningu piłkarskiego po prostu nie mogłem przestać kaszleć. Chociaż temperatura spadała, było w niej coś więcej niż nagły chłód. Byłem zmęczony i odczuwałem ból, więc trener zadzwonił do mojej mamy. Wcześnie wyszłam z ćwiczeń, aby mogła zabrać mnie na pogotowie. Lekarz zadał mi wiele pytań na temat mojego oddechu, z jakich objawów miałem i kiedy były gorsze.
Po otrzymaniu informacji powiedział mi, że mogę mieć astmę. Chociaż moja mama słyszała o tym wcześniej, nie wiedzieliśmy o tym zbyt wiele. Lekarz szybko powiedział mojej mamie, że astma jest częstym stanem i że nie powinniśmy się martwić. Powiedział nam, że astma może rozwijać się u dzieci w wieku zaledwie 3 lat i że często pojawia się u dzieci w wieku 6 lat.
Oficjalna odpowiedź
Nie dostałem formalnej diagnozy, dopóki nie odwiedziłem specjalisty od astmy około miesiąca później. Specjalista sprawdził mój oddech za pomocą szczytowego miernika przepływu. To urządzenie przykuło nas do tego, co robią moje płuca. Zmierzyło to, jak powietrze wypływało z płuc po wydechu. Ocenił także, jak szybko mogę wypchnąć powietrze z moich płuc. Po kilku innych testach specjalista potwierdził, że mam astmę.
Mój główny lekarz opieki powiedział mi, że astma jest stanem przewlekłym, który utrzymuje się z czasem. Dodał, że pomimo tego astma może być chorobą łatwą do opanowania. Jest również bardzo często. Około 7 procent dorosłych Amerykanów ma diagnozę astmy, a ma ją 6,3 miliona, czyli około 8,6 procent dzieci.
Nauka życia z astmą
Kiedy mój lekarz po raz pierwszy zdiagnozował mnie z astmą, zacząłem brać leki, które przepisał. Dał mi tablet o nazwie Singulair, który miał brać raz dziennie. Musiałem też używać inhalatora Flovent dwa razy dziennie. Przepisał mocniejszy inhalator zawierający albuterol, z którego mógłbym skorzystać, kiedy miałam atak lub miałam do czynienia z nagłymi wybuchami zimnej pogody.
Początkowo wszystko poszło dobrze. Jednak nie zawsze starałem się o przyjmowanie leków. To doprowadziło do kilku wizyt w izbie przyjęć, kiedy byłem dzieckiem. W miarę jak dorastałem, mogłem zadowolić się rutyną. Ataki rzadziej zaczynałem. Kiedy je miałem, nie były tak poważne.
Odszedłem od wyczerpujących sportów i przestałem grać w piłkę nożną. Zacząłem też spędzać mniej czasu na zewnątrz. Zamiast tego zacząłem robić jogę, biegać na bieżni i podnosić ciężary w pomieszczeniach. Ten nowy schemat ćwiczeń prowadzi do mniejszej liczby ataków astmy podczas moich nastoletnich lat.
Poszedłem do college'u w Nowym Jorku i musiałem nauczyć się poruszać w nieustannie zmieniającej się pogodzie. Przeżyłem szczególnie stresujący okres podczas mojego trzeciego roku w szkole. Przestałem regularnie brać leki i często ubrałem się nieodpowiednio do pogody. Pewnego razu nosiłem nawet szorty w 40 ° pogody. W końcu wszystko mnie dogoni.
W listopadzie 2011 r. Zacząłem sapać i kaszleć śluz. Zacząłem brać mój albuterol, ale to nie wystarczyło. Kiedy skonsultowałem się z moim lekarzem, dał mi nebulizator. Musiałem go użyć do wydalenia nadmiaru śluzu z płuc, gdy miałem ciężki atak astmy. Zdałem sobie sprawę, że sprawy zaczynają być poważne i wróciłem na drogę z moimi lekami. Od tego czasu musiałem jedynie używać nebulizatora w skrajnych przypadkach.
Życie z astmą pozwoliło mi lepiej dbać o swoje zdrowie. Znalazłem sposoby na ćwiczenia w domu, dzięki czemu nadal mogę być sprawny i zdrowy. Ogólnie rzecz biorąc, sprawiło, że byłem bardziej świadomy mojego zdrowia i nawiązałem silne relacje z moimi lekarzami pierwszego kontaktu.
Rozwiązania dla partnerów zdrowotnych
Uzyskaj odpowiedzi od lekarza w ciągu kilku minut
Masz pytania medyczne? Połącz się z doświadczonym lekarzem z certyfikatem zarządu online lub telefonicznie. Pediatrzy i inni specjaliści są dostępni 24/7.
Moje systemy wsparcia
Po tym, jak mój lekarz oficjalnie zdiagnozował u mnie astmę, otrzymałem sporo wsparcia od mojej rodziny. Moja mama upewniła się, że wziąłem tabletki Singulair i regularnie stosowałem inhalator Flovent. Upewniła się również, że mam inhalator albuterolowy na rękę dla każdej gry lub gry w piłkę nożną. Mój ojciec bardzo dbał o moje ubranie i zawsze upewniał się, że jestem odpowiednio ubrany na nieustannie zmienną pogodę w Nowej Anglii. Nie pamiętam podróży do ER, gdzie nie byli oboje po mojej stronie.
Mimo to czułem się odizolowany od moich rówieśników, gdy dorastałem. Mimo że astma jest częsta, rzadko omawiałem problemy, których doświadczałem z innymi dziećmi chorymi na astmę.
Obecnie społeczność astmy nie ogranicza się do interakcji twarzą w twarz. Kilka aplikacji, takich jak AsthmaMD i AsthmaSenseCloud, zapewnia regularne wsparcie w zarządzaniu objawami astmy. Inne strony internetowe, takie jak AsthmaCommunityNetwork.org, zapewniają forum dyskusyjne, blog i seminaria internetowe, które pomogą Ci przejść przez twój stan i połączyć cię z innymi.
Teraz żyję z astmą
Od ponad 17 lat żyję z astmą i nie pozwolę, by zakłócało to moje codzienne życie. Wciąż ćwiczę trzy lub cztery razy w tygodniu. Wciąż wędruję i spędzam czas na świeżym powietrzu. Dopóki przyjmuję leki, mogę swobodnie poruszać się w życiu osobistym i zawodowym.
Jeśli masz astmę, ważne jest, aby być konsekwentnym. Pozostawanie na dobrej drodze z lekami może zapobiec długotrwałym komplikacjom. Monitorowanie objawów może również pomóc złapać wszelkie nieprawidłowości, gdy tylko wystąpią.
Życie z astmą może czasami być frustrujące, ale można żyć z ograniczonymi przerwami.
