To była radosna noc. Ta kolacja była jednym z moich pierwszych spotkań towarzyskich od czasu mojego udaru. Od miesięcy byłem samotnikiem i wszyscy, których znałem, byli szczęśliwi, że mnie widzieli. Niewielki tłum ludzi zebrał się w jadalni na czas posiłku, gdy jeden z uczestników poprosił o uwagę wszystkich.
"Chcę usunąć to z drogi" - powiedział - "tylko po to, by oczyścić powietrze." Jego oczy napełniły się łzami. "Dzisiaj straciłem pracę. Kiedy ludzie pytali mnie o pracę, pomyślałem, że to nieuprzejme nie mówienie prawdy. Nagle zaczął szlochać. Pochylił się na ramieniu żony. Mieli troje dzieci do wsparcia, a jego żona pracowała tylko w niepełnym wymiarze godzin.
Wiadomość była boleśnie smutna, ale gdy tylko mężczyzna przestał mówić, zacząłem chichotać. Chichanie szybko przerodziło się w ochrypły śmiech. Byłem zawstydzony, a moi przyjaciele byli w szoku. Jedyne, co mogłem zrobić, to odepchnąć wózek inwalidzki od stołu i iść do salonu. Ja sam zdiagnozowałem ten niekontrolowany śmiech, gdy mój mózg miał zwarcie. Sądziłem, że musiał zrobić coś z udarem, który miałem kilka miesięcy wcześniej.
Zostałem w salonie przez godzinę. Gdy podano deser, śmiech ustał. Wróciłem do jadalni, ale nastrój został rozpieszczony. Mogłem odczytać pogardę na twarzy każdego. Przyjaciel, który przywiózł mnie na obiad, zawiódł mnie do domu w niesamowitej ciszy.
Zdarzyło się to ponownie kilka dni później, kiedy byłem na zakupach u innego przyjaciela. Poszliśmy do przymierzalni, żeby wypróbować kilka przedmiotów. Pierwszą rzeczą, na której próbowałem, był pluszowy, aksamitny czerwony sweter. Czerwony to mój ulubiony kolor. Sweter wyglądał dobrze na mnie i był w moim przedziale cenowym, więc powinienem był być szczęśliwy. Ale zaczęłam pyskać jak dziecko. Mój przyjaciel był zaniepokojony łzami. Myślała, że tracę rozum. Opuściliśmy przymierzalnię i ubrania.
Potem wiedziałem, że coś jest nie tak. Po tygodniu poszedłem do lekarza i opowiedziałem mu o mimowolnym śmiechu i płaczu. Powiedział, że to był pseudobulbarowy wpływ (PBA) i miałem go z powodu mojego udaru. PBA jest wtórnym stanem neurologicznym, który powoduje nagłe, częste i niekontrolowane epizody śmiechu lub płaczu, które nie pasują do Twojego samopoczucia.
Poinformował mnie, że choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane (MS), choroba Alzheimera i choroba Parkinsona, mogą prowadzić do PBA. Urazowe uszkodzenie mózgu może również prowadzić do PBA. Podkreślił, że posiadanie PBA nie oznacza, że jestem szalony - to znaczy, że jestem ranny.
Byłem jednym ze szczęśliwców, ponieważ mój PBA ustąpił po trzech latach. Wraca teraz tylko w sytuacjach stresowych, których staram się unikać w jak największym stopniu.
Dostępne są opcje leczenia PBA. Należą do nich tricykliczne leki przeciwdepresyjne (TCA), selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), agoniści dopaminy oraz połączenie dekstrometorfanu i chinidyny (Nuedexta). Jeśli masz PBA, umów się na wizytę u lekarza, aby omówić te opcje leczenia i co jest dla ciebie najlepsze.
Osobiście chciałem leczyć moje PBA bez narkotyków. Zajęło to dużo ciężkiej pracy. Dla mnie najgorszą rzeczą było powstrzymanie się od aktywności społecznej. Im więcej interakcji społecznych miałem, tym bardziej byłem w stanie kontrolować moje odcinki PBA.
Komunikuj się z innymi o swoim stanie, aby pomóc im zrozumieć. Daj im znać, że nie masz kontroli nad swoimi wybuchami i że masz epizod PBA. Proszę, pomyśl o tym w ten sposób. To denerwujące i krępujące, ale nie na zawsze.
Życzę wszystkim powodzenia z PBA. Najprawdopodobniej twój PBA z czasem ustąpi.
Wszystkiego najlepszego,
Joyce Hoffman
Joyce Hoffman to były felietonista konsumencki w filadelfijskiej gazecie Daily News. Jest także autorką "Here's to Your Health: Trzeźwiące fakty o spożywaniu alkoholu", a ostatnio "The Tales of a Stroke Patient". Hoffman jest także profesorem college'u i uczy od 25 lat. Przez ostatnie 20 lat pracowała jako trener technologii i corporate, ostatnio z Cozen O'Connor w Filadelfii. Jest dostępna jako mówca na temat uderzeń.
