W samych Stanach Zjednoczonych żyje nawet 3,9 miliona osób cierpiących na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Kolejne 75 do 85 procent osób z ostrym zapaleniem wątroby typu C ostatecznie rozwija się w czasie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C. Ci, którzy rozwiną tę chorobę, mogą mieć pewien komfort wiedząc, że dzisiejsze leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C różni się bardzo od tego, co było dostępne, kiedy odkryto je po raz pierwszy w 1989 roku.
Oto przegląd przeszłych, obecnych i przyszłych metod leczenia zapalenia wątroby typu C, zaczynając od tego, gdzie wszystko się zaczęło.
Na początku lat 1990
Pierwszy sposób leczenia zapalenia wątroby typu C pojawił się w latach 80. XX wieku w serii iniekcji opartych na białkach zwanych rekombinowanym interferonem alfa (IFNa). Interferony są naturalnie występującymi białkami w ciele; Rekombinowany IFNa jest lekiem generycznym na bazie białka, który działa w celu mobilizacji naturalnego układu odpornościowego organizmu do walki z chorobą.
Gdy stosowano je samodzielnie, wskaźniki odpowiedzi na IFNa były stosunkowo niskie, pomagając tylko jednej trzeciej osób z zapaleniem wątroby typu C, a odsetek nawrotów był bardzo wysoki.
Osoby przyjmujące IFNa również zgłaszały działania niepożądane, takie jak:
- wypadanie włosów
- ciężka depresja
- choroba dziąseł
- nudności lub wymioty
- myśli samobójcze
- uszkodzenie wątroby
Ostatecznie tylko 6 do 16 procent populacji było skutecznie leczonych IFNa, więc poszukiwano innych kombinacji leczenia zapalenia wątroby typu C.
Pod koniec lat 1990
W 1995 r. Naukowcy odkryli, że jeśli zmiesza się wstrzykiwalny IFNa z rybawiryną przeciwwirusową (RBV), wyniki ulegają poprawie. Na przykład pacjenci z zapaleniem wątroby typu C stwierdzili długotrwały, wolny od choroby wskaźnik sukcesu wynoszący od 33 do 41 procent. Lekarze wciąż nie wiedzą wiele o tym, jak RBV działa przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu C, ale RBV jest nadal używany.
Mimo to wiadomo, że RBV powoduje działania niepożądane, takie jak:
- problemy z tarczycą
- psychoza
- niedokrwistość
Na początku 2000 roku
W 2002 roku nastąpiło przełomowe leczenie pegylowanym interferonem alfa (PegINFa). Porównawczo, INFa była kąpielą w jacuzzi PegINFa. W badaniach PegINFa miał wyższy wskaźnik odpowiedzi stałej niż INFa (39 procent), który stał się jeszcze wyższy, gdy PegINFa połączono z RBV (54 do 56 procent).
PegINFa również musiał być wstrzykiwany mniej razy niż INFa, aby odnieść sukces, co zmniejszyło skutki uboczne.
2011
Naukowcy zaczęli bazować na leczeniu, które było specyficzne dla samego WZW typu C w 2011 r. Wyniki były dwoma inhibitorami proteazy (PI) zwanymi boceprewir (Victrelis) i telaprewir (Incivek). Precyzyjnie leki te skierowane były bezpośrednio na wirusowe zapalenie wątroby typu C i pracowały nad powstrzymaniem rozprzestrzeniania się wirusa. Dodanie RBV i PegINFa do PI zwiększyło ich skuteczność jeszcze bardziej, a wskaźniki odzysku skakały pomiędzy 68 a 84 procentami w zależności od rodzaju leczonego zapalenia wątroby typu C.
Jedyny problem? Dla wielu ludzi skutki uboczne i negatywne interakcje z innymi lekami przewyższały korzyści.
Niektóre z bardziej poważnych skutków ubocznych były:
- Zespół Stevensa-Johnsona (SJS)
- złuszczające zapalenie skóry
- wady wrodzone
- obniżenie liczby białych krwinek
- ból odbytu
Oba leki przerwano i sformułowano nowsze, mniej szkodliwe PI.
2014 i 2015
W 2014 i 2015 r. Stworzono leki swoiste dla genotypu zapalenia wątroby typu C, które mogą być ukierunkowane na określone typy wirusowego zapalenia wątroby typu C. Obejmowały one:
- Sofosbuvir / ledipasvir (Harvoni). Ta tabletka przeciwwirusowa zwalcza genotypy 1 i 3 wirusa zapalenia wątroby typu C na różnych etapach cyklu życiowego poprzez blokowanie białek powodujących wirus. Ponieważ jest wolny od interferonu i RBV, skutki uboczne są znacznie łagodniejsze.
- Ombazaswir / parytaprewir / rytonawir (Viekira Pak). Ten lek złożony jest również wolny od interferonu i nie wymaga RBV do pracy. W badaniach klinicznych wskaźnik wyleczalności wynosił 97 procent dla osób z genotypem 1 zapalenia wątroby typu C.
- Daclatasvir (Daklinza). Lek przeciwwirusowy przeznaczony do leczenia genotypu 3 zapalenia wątroby typu C, ten lek jest uważany za pierwsze nie łączone leczenie lekami w celu bezpiecznego i skutecznego działania bez konieczności interferonu lub RBV.
Dzisiaj
W 2016 r. Opracowano sofosbuwir / welpataswir (Epclusa) jako pierwszą terapię lekową do leczenia wszystkich genotypów zapalenia wątroby typu C w postaci tabletek. Skutki uboczne są uważane za niskie (ból głowy i zmęczenie). Wskaźnik wyleczeń wynosi aż 98 procent u osób bez ciężkiego bliznowacenia wątroby (marskość) i 86 procent u osób z marskością wątroby.
W lipcu 2017 r. Sofosbuwir / welpataswir / voxilaprewir (Vosevi) został zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) w celu leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C wszystkich genotypów. Ta pigułka złożona o ustalonej dawce uniemożliwia rozwój specyficznego białka NS5A. W ostatnich badaniach to kłopotliwe białko wiązało się ze wzrostem i progresją wirusa zapalenia wątroby typu C. W pierwszych próbach lekowych ten lek skojarzony miał współczynnik wyleczenia wynoszący od 96 do 97 procent, a nadzieje są dziś wysokie.
Ostatnio zatwierdzono glecaprewir / pibrentaswir (Mavyret) w sierpniu 2017 r. To leczenie jest przeznaczone dla dorosłych z przewlekłymi genotypami zapalenia wątroby typu C od 1 do 6, a czas trwania leczenia może wynosić zaledwie osiem tygodni. Wyniki z wczesnych badań wykazały, że od 92 do 100 procent nie stwierdzono objawów zakażenia po leczeniu.
Przyszłość
Jeśli chodzi o WZW typu C, przyszłość wygląda jasno. Bez względu na twój genotyp, teraz jest więcej opcji leczenia niż kiedykolwiek. Bardziej ekscytująca jest możliwość, że ostatecznie większość genotypów zapalenia wątroby typu C będzie w 100% uleczalna.
