Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego życia inaczej. To jest historia jednej osoby.
Dałem mojej córce ADHD.
Na początku to objawienie niemal nas rozdzieliło. Ale kiedy jechaliśmy razem, to dało nam niezłomną więź. Im bardziej zrozumiałem pozytywne strony ADHD, tym bardziej byłem w stanie postrzegać to jako prezent. Posiadanie diagnozy pomogło mi wesprzeć i wzmocnić moją córkę, gdy idzie na własną drogę życia z ADHD.
Jednak nie zawsze postrzegałem to jako pozytywną rzecz.
Moja córka, Seren, miała zaledwie sześć lat, kiedy cztery lata temu zdiagnozowano u niej ADHD, lęki i opresyjne buntownicze zaburzenia. Kiedy psycholog odczytał trzy główne cechy ADHD - nadpobudliwość, rozpraszanie i impulsywność - moje serce zatonęło.
Jako matka miałam przytłaczające poczucie winy: czy to było coś, co zrobiłem źle? Czy możemy to wyleczyć? Czy będzie żyła z tym na zawsze?
Psycholog wręczył mi książkę do przeczytania o stanie, a gdy tylko zacząłem ją czytać, miałem największy moment "żarówek" - zdałem sobie sprawę, że mam też ADHD. Co gorsza, mogłem dać to mojej córce. Wreszcie, w zeszłym roku zdiagnozowano mnie osobiście.
Przez jakiś czas czułem się załamany. Czułem się tak smutny dla Seren, wiedząc, że będzie żyć z tym stanem do końca życia. Widzieliśmy wielu ekspertów, wszystkich, którzy czuli, że mogą ją "naprawić". Był to czas, którego nigdy nie zapomnę. Z tego powodu napisałem swoją książkę. Chciałem, aby inni rodzice przechodzili przez to samo, by wiedzieć, że nie są sami. I, co ważniejsze, że na końcu tunelu jest światło.
Znalezienie światła było dla mnie kluczowe. Zamiast skupiać się na negatywach, zacząłem patrzeć pozytywnie na ADHD. Czytałem książki, blogi i słuchałem podcastów - i doszedłem do wniosku, że jeśli ADHD jest zarządzany poprawnie, może zostać przekształcone w błogosławieństwo! Zrozumienie tego było kluczem do ostatecznego pozbycia się mojej winy i wspierania mojej córki w postrzeganiu ADHD jako pozytywnej rzeczy.
Jak decydujemy się patrzeć na "negatywy"
Trzy główne cechy ADHD to nadpobudliwość, rozproszenie uwagi i impulsywność. Społeczeństwo postrzega je negatywnie, ale dzięki mojemu własnemu doświadczeniu, jak również moim badaniom - w tym spostrzeżeniom eksperta ADHD dr Neda Hallowella - widzę je teraz jako prezenty.
Nadpobudliwość
Nadpobudliwość, na przykład, po prostu ma wysoki poziom energii ... a kto nie chce tego?
Posiadanie wyższego poziomu energii jako osoba dorosła jest błogosławieństwem, a te dzieci będą tylko dziećmi przez bardzo krótki czas. Czy chcesz, żeby dorastali z poczuciem, że wysoki poziom energii to coś złego?
Seren ciągle się porusza. Nie jest w stanie usiedzieć w miejscu. Nie zachęcam jej, żeby przestała, ponieważ jestem taki sam. Jesteśmy zajęci, aktywni i jesteśmy w ruchu - ale to jest niesamowite i nigdy nie powinno być postrzegane jako coś negatywnego.
Impulsywność
Kiedy wyłączysz impulsywność na głowie, można powiedzieć, że daje ona kreatywność. To jeden z największych darów Serena! Nie możesz być osobą kreatywną i nie być impulsywną. Nie możesz zaplanować kreatywności i powiedzieć: "Jutro, obudzę się i będę super kreatywny." Musisz po prostu iść z tym.
Wielu światowej sławy pisarzy i artystów słynie z tego, że w środku nocy produkują swoje najsłynniejsze arcydzieła. I mówiąc o sobie, większość moich blogów napisałem w najdziwniejszych miejscach i najdziwniejszych czasach. Ale kiedy czuję ten impuls, po prostu idę z tym!
Mówię Seren, że ma najbardziej fantastyczny mózg, który może zrobić i stworzyć wspaniałe rzeczy - które często robi, w tym malowanie, pisanie, a nawet tworzenie własnych ruchów wykrzywiania. (Seren to samouk contortionist, a my tylko mamy impulsywność i hiper-focus, aby podziękować za to!)
Rozpraszanie uwagi
Wreszcie, innym sposobem, w jaki nauczyłem się podchodzić do rozpraszania, jest zastanowienie się, co to właściwie znaczy: ciekawość! Seren zawsze potrzebowała dotknąć wszystkiego i wszystkiego, co widzi. To doprowadzało mnie do szału, dopóki czegoś nie zrozumiałem: widzi świat w tak piękny sposób i chce go odkryć. Ma żądzę życia i czuje ją poprzez dotyk.
Ciekawi ją otaczający ją świat iw większości sytuacji w życiu dziecka, nie wolno im być "ciekawskimi". Często nie pozwalamy naszym dzieciom odkrywać wolności, ponieważ obawiamy się o ich bezpieczeństwo, lub nawet boją się tego, co myślą inni. Przyznam, kilka lat temu, ja sam znajdowałem tę stronę jej ciężkiej pracy. Ale teraz nauczyłem się akceptować, że to po prostu kim ona jest.
Jabłko nie spada daleko od drzewa, a kiedy patrzę wstecz na moje życie, widzę we mnie te cechy. Opuszczając dom wcześniej, podróżując, zmieniając karierę - i mam tylko "ciekawość", aby podziękować za to!
Znalezienie akceptacji
Kiedy udało mi się zobaczyć te trzy główne cechy dzięki obiektywowi pozytywnemu i zobaczyć je pod względem prezentów, nasze życie zmieniło się w sposób, jakiego nigdy bym sobie nie wyobraził.
Rzeczywiście, pozwoliło mi to zobaczyć, że sama diagnoza ADHD jest wadliwa i że my, jako społeczeństwo, koncentrujemy się wyłącznie na negatywnych stronach etykiet. ADHD to o wiele więcej, a wiedza i przekonanie, że to ma niesamowicie pozytywny wpływ na Seren. Jesteśmy dumni z posiadania ADHD.
Wierzę, że dzieciaki ADHD są tutaj, aby zmieniać rzeczy. Aby zmienić staroświeckie systemy rodzicielskie i szkolne. Oni są tutaj, aby nas uleczyć i sprawić, abyśmy zobaczyli, że dostaliśmy to dziecko z jakiegoś powodu. Czasami potrzeba czasu, więc bądź cierpliwy w swojej podróży.Ale obiecuję ci: po drugiej stronie strachu i negatywności znajdziesz akceptację i miłość.
Susy jest autorką, blogerką, prelegentką i mamą ADHD. Książka Susy'ego, Ratuję Sarah, została opublikowana w zeszłym roku, a jej pasją jest pomaganie rodzicom, aby zobaczyć, że ADHD nie jest niepełnosprawnością, ale po prostu inną umiejętnością. Susy regularnie pisze o pozytywnym ADHD i tworzy Przewodnik ADHD Mama Guide aby pomóc rodzicom w ich podróży. Susy pasjonuje się edukacją, prowadzeniem i wzmacnianiem rodziców, aby holistycznie wspierać swoje dziecko. Aby uzyskać więcej informacji, połącz się z nią jej stronę internetową, Facebook, lub Instagram.
