Osoby te nie pozwalają, aby ich łuszczyca osiągnęła najlepsze z nich lub ich własną wartość.
Życie z umiarkowaną lub ciężką łuszczycą często oznacza bycie nieprzewidywalnym cyklem bólu, dyskomfortu, a nawet zakłopotania. Ale nie musi. Z dostępnych w handlu maści, kremów i środków nawilżających do bardziej zaawansowanych leków na receptę, leczenie łuszczycy może pomóc złagodzić obecne nawroty i zapobiec nawrotom w przyszłości. Nie mogą bezpośrednio usuwać jakichkolwiek zakłopotania lub niepokoju związanego z chorobą, ale mogą pomóc ci poczuć się pewniej i wygodniej we własnej skórze. I na koniec dnia, to jest naprawdę ważne. Poniżej pięć osób opowiada o swoich inspirujących historiach i ujawnia, jak utrzymują kontrolę nad łuszczycą, a ich pewność siebie utrzymuje się na wysokim poziomie.
Ryan Arladay, 29 - zdiagnozowany w 2008 roku
"Po mojej diagnozie byłem bardzo uparty i chciałem zobaczyć wielu dermatologów, aby uzyskać różne odpowiedzi. I z łuszczycą jest to trochę trudne, ponieważ istnieje tylko tak ograniczona liczba opcji, że zasadniczo dali mi te same rzeczy ... Ale musisz się kształcić. Naprawdę musisz się kształcić. Wiesz, oczywiście musisz słuchać swojego lekarza, wiedzieć, co to jest choroba i co możesz zrobić, aby była lepsza dla ciebie. "
Georgina Otvos, 42 - zdiagnozowana w 1977 r
"Zdecydowanie czuję się tak, jak się starzeję, byłam bardziej wygodna i zdolna do poradzenia sobie z uczuciem, że nie jestem tym kim jestem ... Jeśli mógłbym cofnąć się w czasie i porozmawiać z moją młodszą osobą, zdecydowanie mów sobie, bym był mniej samoświadomy o tym i nie był tak zawstydzony, ponieważ zawsze był w moim umyśle i zawsze myślałem o tym. Ponieważ moja mama zawsze wkłada do mnie balsamy i próbuje nowych terapii i chodzenia do lekarzy, myślę, że to zawsze było na pierwszym planie mojego umysłu, ale powiedziałbym sobie, żeby po prostu nie martwić się o to i nie być tym zawstydzonym. "
Jesse Schaffer, 24 - zdiagnozowany w 2008 roku
"Kiedy po raz pierwszy dostałem diagnozę, moim największym zmartwieniem było:" Jak mam wyglądać na plaży? I czy ludzie będą się ze mnie śmiać? ... I stało się. Ludzie już wcześniej to zauważyli, ale ja je po prostu zamknąłem. Myślę, że 99 procent samoświadomości jest w twojej głowie. Zdecydowanie."
Riz Gross, 25 - Zdiagnozowany w 2015
"Moim największym zmartwieniem, gdy po raz pierwszy zdiagnozowano mnie, było to, że rozprzestrzenił się bardzo szybko, ponieważ pojawił się znikąd. I naprawdę denerwowało mnie to, że mógłbym po prostu rozprzestrzenić się po całym ciele i że byłoby to naprawdę bolesne, i że ludzie gapiliby się na mnie bez przerwy ... Po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że było to naprawdę łatwe do opanowania i że w sumie ważniejsze jest to, że dbam o siebie i czuję się dobrze z samym sobą, niż inni ludzie mnie widzą. "
Victor Lim, 62 - zdiagnozowany w 1980 roku
"Musiałem nauczyć się mówić" nie "i uczyć się swojego ciała, ponieważ byłem tak przyzwyczajony, że chodzę, chodzę, chodzę. Jestem [byłym] szefem kuchni. Pracowałem 13 godzin dziennie na nogach. Musiałem przestać to robić, ale nauczyłem się z tym żyć. Nadal pracuję, wciąż jestem produktywny, a teraz wiem, że słucham swojego ciała. Moja matka cierpiała na łuszczycę, a kiedy to zrobiłem, nie był to wielki szok. Ale teraz moja córka martwi się, że ona też z nią przyjdzie. Ma dwadzieścia kilka lat, więc powiedziałem: "Nie, masz kilka lat, żeby się dowiedzieć." Więc martwi się tym. Powiedziałem: "Nie martw się tym. Po prostu nie stresuj się nad czymś, co może się nie zdarzyć. "
