Panleukopenia - złowieszcze słowo, które wskazuje nie mniej złowrogą diagnozę. Ta niebezpieczna infekcja wirusowa ma inne oznaczenia. U lekarzy ten patologiczny proces nazywa się zakaźnym lub parmowirusowym zapaleniem jelit. U ludzi ta infekcja otrzymała inną nazwę - plaga.
Czasami ta choroba jest również nazywana „chorobą krymską”. Wynika to z faktu, że pierwszy wybuch tej infekcji w Rosji odnotowano na terytorium Krymu w drugiej połowie XVIII wieku. Choroba wpływa na przewód pokarmowy, szpik kostny, centralny układ nerwowy, a także powoduje poważne odwodnienie i zwyrodnienie.
Ponieważ proces zakaźny najczęściej objawia się u młodych i niedojrzałych organizmów, właściciele rasowych kociąt powinni zachować szczególną czujność, obserwując stan swoich małych i puszystych zwierząt. Jest to konieczne, aby rozpoznać pierwsze oznaki niebezpiecznej choroby w czasie, która bardzo często, przy braku odpowiedniego i odpowiedniego leczenia, prowadzi do śmierci. Plaga kociąt: objawy, przyczyny, co robić - czytaj dalej ten artykuł, a otrzymasz wszystkie odpowiedzi na te, a także na wiele innych pytań związanych z tym tematem.
Popularna nazwa choroby jest związana z zarazą. I takie skojarzenie nie jest tu przypadkowe. Podobnie jak w średniowieczu ludzka plaga i patologia wyrażona powyżej, ale już we współczesnej rzeczywistości, mają szeroki naturalny rozkład, ale już w świecie zwierząt. Oznacza to, że ten patologiczny proces może wpływać nie tylko na przedstawicieli rodziny kotów, ale także na innych mieszkańców królestwa zwierząt. Co więcej, zarówno dzikie, jak i domowe. Taka „uniwersalność” przyczynia się do błyskawicznego rozprzestrzeniania się procesu patologicznego i prowadzi do pojawienia się dużej liczby potencjalnych ognisk tej niebezpiecznej infekcji.
Ważne! Na szczęście to spektrum wirusów nie jest niebezpieczne dla ludzi. Dlatego hodowca może być całkowicie spokojny o swoje zdrowie w kontakcie z chorym zwierzakiem i stosować tylko podstawowe środki sanitarne i epidemiologiczne.
Krótki opis czynnika sprawczego choroby
Czynnikiem sprawczym zarazy u kociąt jest mikroorganizm należący do grupy parmowirusów. Jego łacińska nazwa to Panleukopenia Feline. Podobnie jak ogromna większość wirusów, ten przedstawiciel jest odporny na wysokie temperatury i praktycznie nie jest podatny na działanie środków dezynfekujących. Nie reaguje również zbytnio na zmiany kwasowości i jest w stanie funkcjonować normalnie w swoim bardzo szerokim spektrum - od 3 do 9 pH.
Masową śmierć mikroorganizmów obserwuje się, gdy są one nie mniejsze niż 1 godzina w środowisku podgrzanym do 60 lub więcej stopni Celsjusza. Ponadto wirus jest bardzo odporny na niskie temperatury. Przy wartościach ujemnych patogen może zachować wszystkie swoje właściwości patologiczne przez jeden rok. Dlatego nawet martwe zwierzęta, w sprzyjających warunkach klimatycznych, mogą być niebezpieczne i służyć jako potencjalne centrum rozprzestrzeniania się choroby. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat dżumy u kociąt, symptomów tego, co należy robić, czytaj dalej. Materiał, na który zwróciłeś uwagę, zawiera wiele przydatnych informacji na ten temat.
Główne sposoby zarażania kociąt zarazą
Najczęściej infekcja występuje poprzez bezpośredni kontakt z obiektami skażonymi infekcją wirusową. Jako takie, można tworzyć różne przedmioty, z którymi nosiciel wirusa był wcześniej w bezpośrednim kontakcie. Mogą to być naczynia, ściereczka, ściółka, skażone jedzenie, a także powierzchnia podłogi lub ścian, które były narażone na wysięk wirusowy. Ważne jest, aby wiedzieć, że większość wirusa znajduje się w kale, a także w innych rodzajach wydzielin chorych zwierząt (ślina, mocz, wydzielina z nosa i oka).
Ważne! Należy pamiętać, że zbłąkane koty, w zdecydowanej większości, są ukrytymi nosicielami parmowirusa, który powoduje zarazy u kociąt. Zwierzęta te nie mają żadnych zewnętrznych oznak choroby i wyglądają zupełnie zdrowo, ale jednocześnie są w stanie zarazić innych przedstawicieli swoich gatunków, bardziej podatnych na tego wirusa. Dlatego hodowcy rasowych kotów powinni podjąć wszelkie środki, aby chronić swoje zwierzęta domowe przed takimi kontaktami!
Infekcja parmowirusem może być również przenoszona przez kropelki w powietrzu. Zdarzają się przypadki infekcji wewnątrzmacicznej, gdy choroba jest wykrywana u ciężarnego kota. Wraz z rozwojem wydarzeń hodowca niestety ma bardzo małe szanse na uzyskanie zdrowego i żywotnego potomstwa. Pchły i kleszcze są również zdolne do przenoszenia wirusa. Również sam hodowca może przekazać infekcję kotkowi. Dzieje się tak, gdy elementarne zasady higieny osobistej nie są przestrzegane podczas bezpośredniego kontaktu ze zwierzęciem. Należy pamiętać, że ręce, które nie są myte na czas (szczególnie po spacerze po ulicy) są potencjalnym źródłem infekcji.
Typowe objawy procesu patologicznego
Dla wygody czytelników postanowiliśmy je wymienić w formie listy, która znajduje się poniżej. Objawy te są charakterystyczne dla jelitowej postaci choroby w ostrym stadium.
• Kotek wygląda na ospałego i przygnębionego.
• Kociak ma podwyższoną temperaturę, sięgającą 40-41 stopni Celsjusza.
• Zwierzę ma wymioty, które mają brudny żółty lub brązowy odcień lub krwawe wtrącenia.
• Biegunka jest utrwalona płynnymi i cuchnącymi kałami, które mają żółtawy odcień, z zanieczyszczeniami krwi i skrzepami fibrynowymi w swoim składzie.
• Zwierzę ma całkowitą utratę apetytu (kotek może godzinami siedzieć nad miską jedzenia lub wody, ale go nie dotyka, ani jedzenia, ani picia).
• Podczas badania zwierzęcia w jamie brzusznej rejestruje się wzrost węzłów chłonnych i pogrubienie pętli jelitowych, przypominających strukturę gumowych rurek.
• Chore zwierzę próbuje ukryć się w ciemnych i chłodnych miejscach.
• Kociak nie wykazuje żadnych reakcji w stosunku do matki.
• Kociak może odczuwać kaszel, któremu towarzyszy obfite łzawienie i zaczerwienienie oczu.
• Występuje silne drżenie kończyn i sucha skóra.
Oprócz formy jelitowej w dżumie, która wpływa na kocięta, istnieją jeszcze dwie odmiany: płucna i nerwowa. W przypadku tych postaci choroby powyższe objawy można uzupełnić dusznością i dusznością (postać płucna), a także okresowymi napadami drgawkowymi i nadwrażliwością na bodźce dźwiękowe i dotykowe (postać nerwowa). Kotek może pędzić z boku na bok i zachowywać się niewłaściwie. Wynika to z braku tlenu w zainfekowanej tkance płucnej, a także z powodu wirusowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.
Oprócz ostrego stadium istnieje również podostry etap choroby. Dzięki niemu wszystkie powyższe objawy zostaną usunięte, łagodne. Ten scenariusz jest najkorzystniejszy dla twojego zwierzaka. Jest to charakterystyczne dla zaszczepionych kociąt lub kociąt o dobrej dziedziczności i silnej odporności z natury.
Rozpoznanie zarazy u kociąt
W przypadku każdej zarazy na pierwszy plan wysuwa się diagnoza choroby. A jej główną metodą jest badanie krwi. Na tym etapie ważne jest odróżnienie zapalenia jelit parmawirusa od innego zapalenia jelit o różnej etiologii, a także wyeliminowanie toksoplazmozy. Niska liczba białych krwinek na tle normalnej lub wysokiej liczby limfocytów może już wskazywać na rozwój zarazy u twojego zwierzaka. Konieczne jest również wysiewanie wydzielin kałowych na obecność wirusa i badania histologiczne w celu zdiagnozowania zmian w strukturze szpiku kostnego i tkanek limfatycznych. Wszystkie testy diagnostyczne powinny być wykonywane w specjalistycznych klinikach weterynaryjnych.
Ważne! Bardzo często zapalenie jelit parmowirusa, ze względu na podobieństwo objawów, jest mylone z zatruciem pokarmowym. Pamiętaj, że dzięki odpowiedniej i terminowej terapii kociak wyzdrowieje w ciągu 10 dni. Nieprawidłowa diagnoza może wielokrotnie pogorszyć scenariusz choroby, a także prowadzić do różnych powikłań, aż do zgonu, który występuje w 90% takich przypadków, przy braku normalnego leczenia. Dlatego przy najmniejszym podejrzeniu zarazy kotek powinien natychmiast skontaktować się z kliniką weterynaryjną.
Leczenie i zapobieganie zarazie u kociąt
Skuteczne leczenie choroby rozpoczyna się od stworzenia specjalnych warunków dla utrzymania chorego zwierzaka. W tym celu chore zwierzę jest izolowane w pomieszczeniu kwarantanny z minimalną ilością światła słonecznego. Ulice chorego kotka powinny być całkowicie wykluczone. Po stworzeniu niezbędnych warunków możesz przejść do następujących kroków mających na celu wyleczenie choroby. Obejmują one:
• terapia dietetyczna. Twarde i trudne do strawienia pokarmy należy wykluczyć z diety kotka. Woda powinna być tylko gotowana.
• terapia antybiotykowa. Wskazane jest stosowanie antybiotyków i leków sulfonamidowych.
• Immunoterapia. Serum hiperimmunizacyjne (takie jak Vitafen) ma dobry efekt.
• Zastosowanie kompleksów witaminowych. Chory kotek otrzymuje witaminy z grupy B.
• Zastosowanie środków przeciwskurczowych (w celu zmniejszenia odruchu wymiotnego i łagodzenia bólu).
• Ustawianie kroplomierzy w oparciu o roztwór soli fizjologicznej (w celu złagodzenia objawów zatrucia i zapobiegania odwodnieniu).
• Zastosowanie lewatyw oczyszczających.
Leczenie dżumy, w zależności od każdego konkretnego przypadku, może obejmować inne metody zaprojektowane w celu przyspieszenia regeneracji zwierzęcia. Można je stosować tylko po uzgodnieniu z weterynarzem.
Głównym środkiem zapobiegawczym w walce z zarazą u kociąt jest terminowe szczepienie zwierzęcia. Odbywa się to w wieku 2 miesięcy po obowiązkowej procedurze odrobaczania. Następnie zwierzę należy szczepić co roku. Jeśli nadal masz pytania dotyczące zarazy kociąt, objawów, przyczyn tego, to wideo pomoże ci je całkowicie wyjaśnić. Pożegnamy się z tym i życzymy tobie i twoim zwierzętom dobrego zdrowia.
