Każdego roku prawie 20 000 osób w Stanach Zjednoczonych może odnieść korzyść z przeszczepu szpiku kostnego. Wiele z tych osób cierpi na choroby zagrażające życiu, takie jak przewlekła białaczka szpikowa lub szpiczak mnogi.
Mimo to darowizna szpiku kostnego może wydawać się zbyt trudna, zbyt uciążliwa, zbyt ekstremalna. Darowanie szpiku kostnego nie jest tak łatwe, jak podawanie krwi, ale może to mieć wpływ na inną osobę i rodzinę.
Oto dlaczego cztery różne osoby zdecydowały się przekazać swój szpik kostny.
Mike Fantini, 29
Przekazano w 2013 roku
Dla mnie było to nie myślenia. Czułem się tak szczęśliwy, że mogłem pomóc potrzebującym rodzinom i ocalić życie 10-latka. Nie potrafię wyobrazić sobie żadnego powodu, dla którego nie skorzystałbym z tej okazji i nie zrobiłem, co w mojej mocy, by pomóc.
To, co naprawdę zmieniło mój punkt widzenia, było wtedy, gdy w końcu spotkaliśmy się twarzą w twarz. Nasze rodziny spotkali się na kolacji i świetnie się dogadywali i lepiej poznawali. To była wspaniała noc i stał się dla mnie bardzo ciekawym doświadczeniem.
Zrobiłbym to ponownie w mgnieniu oka. Była to dla mnie taka łatwa procedura i dosłownie uratował czyjeś życie i wywarł głęboki wpływ na jego rodzinę. Nie mogę wymyślić żadnego powodu, dla którego nie chciałbym robić tego handlu za każdym razem. Bez wątpienia jest to najbardziej niesamowite doświadczenie w moim życiu i chciałbym móc to zrobić ponownie, jeśli tylko nadarzy się okazja.
Kevin Trizlla, 43
Przekazano w 1985 roku
Powód, dla którego postanowiłem przekazać mój szpik kostny mojej siostrze, Jo, był prosty: to była jedyna szansa, aby uratować jej życie. Lekarze mieli kilka innych dróg, które były praktycznie bezcelowe, ponieważ istniało zerowe przeżycie.
Mając zaledwie 11 lat, ciężko mi było przetworzyć, że mój szpik jest jedyną nadzieją na posiadanie siostry w dniach, miesiącach i latach. To była moja darowizna, inaczej moja siostra by nie żyła.
Powiedziano mi bez ogródek, że szanse na przetrwanie nie były dla nas korzystne. Rodzice wzięli to sobie do serca. Chcieli mnie ukryć i upewnić się, że nie dźwigam ciężaru na ramionach, jeśli "eksperymentalny przeszczep" nie został przyjęty. Ale motywacja była bardzo prosta. Gdybym nie darował, nie było prawie żadnej szansy na przeżycie jedynej, starszej siostry.
Bez wątpienia zrobiłbym to ponownie. Pytanie jest prawie śmieszne. Nie tylko oddałabym darowiznę dla bardzo bliskiego członka rodziny, który miał mnie i tylko mnie, aby mieć szansę na przeżycie. Zrobiłbym to ponownie dla absolutnie nieznajomego. Nagroda jest czymś, co może mieć niewielu ludzi na tym świecie - darem dawania życia drugiemu. Nie przegap okazji, aby dać życie w świecie, w którym życie jest tak kruche i zbyt często podejmowane!
Jacob Gribb, 23
Przekazano darowiznę w 2015 roku
Miałem policzek wymazany ze sprężyny na semestrze pierwszego roku studiów i szczerze mówiąc nie miałem o tym pojęcia. Dopiero w maju 2015 roku otrzymałem telefon od Be The Match do dalszych testów, a ja zostałem wybrany najlepszym darczyńcą. Nie zastanawiałem się zbytnio nad donacją lub nie miałem żadnych wątpliwości podczas przechodzenia przez ten proces, a nawet teraz, kiedy się nad tym zastanawiałem. Była to okazja, aby (dosłownie) ocalić czyjeś życie i dać im kawałek, aby mogli dalej żyć.
Około 50 procent osób, które otrzymały telefon, aby przekazać darowiznę, odmawia dalszych testów i darowizn. Cały proces darowizn (w dniu darowizny) dla mnie osobiście wynosił siedem godzin ... Spałem albo oglądałem telewizję. Porównałbym to do oddawania krwi i następstwa bólu gry piłkarskiej lub intensywnego treningu fizycznego.
Sam Philippi, 20
Przekazano w 2016 roku
Przekazałem darowiznę w wyniku dopasowania w kilka miesięcy po treningu z kością w naszej szkole. Staraliśmy się zachęcić studentów do zapisania się i wymazania ich policzka. Zanim zacząłem zachęcać studentów do zapisania się, sam się zapisałem. Ten napęd odbył się w połowie kwietnia. Wtedy w sierpniu dostałem telefon i powiedziano mi, że jestem możliwy. Po tym, jak dowiedziałem się, że jestem pasującym odbiorcą, musiałem to zrobić.
Moja matka jest chorym na raka piersi w stadium 3., więc mogę odnieść się do raka. Jeśli ty lub ktokolwiek, kogo kochasz, masz raka i powiedziano Ci, że istnieje lek na ten nowotwór, byłbyś zachwycony. Odbiorcy powiedziano, że był mecz i prawdopodobnie czekali na moją odpowiedź. Postawiłem się w roli tej rodziny i wiedziałem, że nie mogę ich zawieść i było to coś, co musiałem zrobić. Moim zdaniem nie możesz odmówić ratowania czyjegoś życia, nawet jeśli w ogóle ich nie znasz.
Proces ten ukorzył mnie i dał mi inny pogląd na życie. Zostałem pobłogosławiony, aby przejść przez ten proces i chciałbym zrobić to jeszcze raz, abym mógł pomóc innej osobie potrzebującej.
