Heather Lagemann zaczęła pisać nagradzany blog "Invasive Duct Tales", kiedy w 2014 r. Zdiagnozowano raka piersi. Podążaj za nią na Twitterze @heatherlagemann i przeczytaj jej profil tutaj.
1. Etap realizacji.
Wielu moich kumpli z rakiem piersi powiedziało mi, że ich bezpośrednią reakcją na zdiagnozowanie było "Czy mam zamiar stracić włosy?", Po pierwsze i "Czy mam umrzeć?" Po drugie, jest to całkowicie normalne, ponieważ, mam na myśli, filmy nauczył nas, że chemioterapia = łysina i nigdy nie kończący się pukefest, prawda? Jestem prawdziwą pielęgniarką i możliwym nadreaktorem, więc powiedziałem: "Umieram! Umieram! Czy dziś umrę ?! "W godzinę po mojej paradzie strachu moja ciotka stylista włosów powiedziała:" Mogę ci podać dobry szampon i odżywkę, które pomogą ci utrzymać włosy ".
2. Stopień obojętności.
Moja natychmiastowa reakcja - która została u mnie, aż właściwie zacząłem tracić włosy - brzmiała: "Kogo to obchodzi?". Chcieliście, po prostu, wyjść z tego żywy, i gdyby moje włosy musiały zapłacić cenę, niech tak będzie. Zasadniczo zerwałem z moimi długimi, pięknymi, gęstymi włosami w tej samej chwili. "To nie ty, to ja" - powiedziałem, odwracając nadgarstek. "Och, i BTW, nic dla mnie nie znaczysz! A ty nigdy tego nie zrobiłeś! "
3. Etap z tak wieloma rolkami ocznymi.
To jest ta rzecz. Kiedy mówisz ludziom, że masz raka, szczególnie jako młoda kobieta, idą prosto na rozmowę o wypadaniu włosów, nieważne, co chemia może zrobić dla twojego całego ciała lub raka, który próbuje cię zabić. Otrzymujesz wiele: "Możesz nie stracić włosów. Wiesz, że nie wszyscy tak. Mama opiekunki mojej siostry nie "," Słyszałem, że jeśli używasz tego specjalnego szamponu i czyścisz włosy tylko o północy w noc pełni księżyca, kiedy pływy są wysokie i masz na sobie czerwony lakier do paznokci nie stracisz włosów. "
4. Etap oczyszczania.
W kwietniu zdiagnozowano raka, zacząłem chemię w czerwcu i straciłem włosy w lipcu. Ale na początku maja, na pełne dwa miesiące przed tym, jak straciłem włosy, zaprosiłem kuzyna i dałem jej wszystkie zapasy włosów. Kiedy pierwszy raz podałem jej butelkę drogiego termicznego serum do stylizacji, spojrzała na mnie przerażona. "Weź to", zaśmiałem się. "To nie jest tak, że będę już tego potrzebować."
"Nie sądzę, że mogę to przyjąć" - powiedziała. "To dziwne." Ale wciąż łamałem sobie włosy, a jako karę, przez następne dwa miesiące traktowałem moje włosy jak bzdury.
5. Przygodowy etap.
Powiedziałem sobie, że mogę stracić radość z włosów, próbując wszystkich fryzur, których zawsze bałem się wypróbować. Najpierw dostałem grzywkę. Nie, nie dla mnie. Potem skracam to krócej. Tak, też mi się to nie podobało. Po tym, jak naprawdę zacząłem przerzedzać, poszedłem do cięcia pixie. O, to bardzo źle. W ogóle nie zabawne. Jest powód, dla którego utrzymywałem długie i proste włosy. Wyglądało to dobrze na mnie.
6. Smutny etap.
Nigdy nie zapomnę chwili, gdy moje włosy zaczęły mnie ratować. To było tak, jak miałem przeczytać książkę na dobranoc dla mojego trzylatka. Wyciągnąłem kucyk, żeby się z nią położyć, i przyszło z nim około 25 włosów. Poszedłem wyrzucić je i posadziłem sobie włosy jeszcze raz, a kolejne włosy skoczyły statkiem. Musiałem zawrócić, żeby przeczytać tę książkę, ale nie czułem nic oprócz smutnej tamtej nocy.
7. Etap, który jest tak absurdalny, jest zabawny.
Nie mogę ci powiedzieć, jak zabawnie jest wyciągać garści włosów i pozwolić, by wiatr je zabrał, jakby to był mniszek lekarski, podczas spaceru z twoim najlepszym przyjacielem. Jak, naprawdę mnie rozśmieszyło. To także świetna zabawa dla kłaczków głowy. Lub, aby twoja córka porwała żartobliwie kawałki włosów, pijąc butelkę w twoich ramionach. W końcu zobaczysz, że musisz ogolić sobie głowę, żeby nie utopiła się w morzu opadłych włosów, podczas gdy ona czołga się po podłodze w salonie.
8. Stopień oszalałego!
Ten etap zaczął się w momencie, gdy zdałem sobie sprawę, że nadszedł czas, aby ogolić głowę (po szczególnie drenującym zatykającym prysznicu) i trwał trochę krócej niż tydzień. Ten etap jest podobny do tego, kiedy twój ex dostaje nowego partnera. To jest jak, koniec koniec. Naprawdę. Najciekawszymi rzeczami były płacz, oklepywanie mojego męża, łkanie w lustro, odmawianie opuszczenia domu, i - prawdopodobnie głównie dlatego, że byłem również w ferworze wczesnej menopauzy wywołanej chemioterapią - o, o, o wiele bardziej, płaczę nad moje opadłe włosy.
9. Stopień zimna.
Twoja głowa staje się naprawdę, naprawdę zimna bez włosów. Będziesz dosłownie potrzebował szlafroka. Kto wiedział? Mój dziadek prawdopodobnie wiedział ...
10. Etap, w którym wszystko znowu jest zabawne.
Pewnego dnia, około tygodnia po tym, jak straciłem włosy, spojrzałem w lustro i uświadomiłem sobie, że wyglądam jak Voldemort - łysy i na wpół martwy - i to było zabawne. Wracałem do lustra i znajdowałem nowych ludzi. Britney Spears, około 2007 roku. Dr Evil. ŻOŁNIERZ AMERYKAŃSKI. Jane. To, w końcu i często, doprowadziło mnie do tego, że wkradłem się do mego męża i wystraszyłem go, robiąc moje najlepsze wrażenie Golluma. Jeśli nie możesz śmiać się z łysiny, kto może?
11. Ostatni etap: odrastanie.
Nadchodzi moment, kiedy chemo leki są w końcu poza twoim systemem i twoje włosy zaczynają wracać. Powitasz okropne, małe brzęczenie, i czy to szpiegostwo, które szpieguję? Ale potem zdajesz sobie sprawę, że reszta włosów na twoim ciele również się cofa. Masz na myśli, że muszę znów golić nogi?
I wtedy wiesz, że przeszedłeś przez to i przeszedłeś na drugą stronę. Więc klepiesz się po plecach, odmawiasz golenia pod pachami zbyt długo i ostatecznie poddajesz się i płacze cicho w brzytwę, jednocześnie przywracając niestabilny sport, który goli twoje kolana.
