Jeśli uważnie obserwujesz relacje dzieci w klasie, zauważysz niesamowitą rzecz. Jedno dziecko, mające zauważalną niepełnosprawność fizyczną - na przykład jąkanie lub ciężka krótkowzroczność, ma niesamowitą zdolność - aby uczynić go zupełnie nieistotnym, nawet niewidocznym dla swoich rówieśników. A inny mężczyzna cierpi z powodu drobiazgów - rude włosy lub zabawne konopushki. Dlaczego tak się dzieje i czy możemy kultywować wiarę w siebie w nasze dzieci i zdolność do życia w harmonii z tym, co uważa się za wady?
Nie tylko może, ale musi. Jak rozwija się dalsza socjalizacja dziecka, które różni się od innych, zależy nie tyle od środowiska, ile od jego rodziców.
Zasada pierwsza: sama wada nie jest tak zła jak postawa wobec niej. Nadwaga, okulary z grubymi soczewkami, buty ortopedyczne i puszka, i przyciągnie uwagę. Ale wśród dzieci to zainteresowanie nie ma negatywnego znaczenia. Możliwość gwałtownej zmiany wektora takiego zainteresowania zależy tylko od stosunku właściciela do jego braku. Najgorsze jest to, że użalanie się nad sobą i niezadowolenie z własnego wyglądu i własnego ja są wychowywane przez dzieci tylko przez rodziców. Strach przed ośmieszeniem innych dzieci, gorycz dla ich dziecka - wszystkie te doświadczenia pochodzą ze świata dorosłych. Naszym zadaniem nie jest więc, aby nasze lęki przenikały do świata małych ludzi.
Pamiętajcie, że obawy żyją dokładnie w waszej głowie, aby ich wypuścić (słowami, czynami lub czynami) oznacza nadać im moc.
Zasada druga: ważne jest, aby nauczyć się akceptować i kochać siebie.. Dzieci są wielkimi intuicjami, nie da się ich oszukać, udając „ich chłopaka” - natychmiast rozpoznają cudzą nieszczerość. Pierwszą rzeczą, którą zauważają u przybysza, jest miłość do siebie i samozadowolenie dla innych. Przecież jedno bez drugiego jest po prostu niemożliwe. Żadne dziecko nie rodzi się z dysharmonii z samym sobą, jest to sprzeczne z samą naturą. Ta równowaga jest zakłócana przez nas, dorosłych, przez naszą postawę. Może nie być wielu konsekwencji nieakceptowania braku dziecka:
- szkoda
- niechęć
- wstyd
- rozczarowanie.
Ale każdy z nich wpływa destrukcyjnie na osobowość dziecka. Dlatego od rodziców zależy, czy dziecko będzie kochane, szczęśliwe i harmonijne, czy też będzie nosiło ślady obrażania i zwątpienia przez całe życie. Bez względu na to, jak głęboko ukryjemy nasze odrzucenie wad naszego własnego dziecka, będzie ono nadal kontrolować nasze zachowanie.
Kochaj swoje dziecko w ten sposób, nie pomimo, ale z jego wadą.
Zasada trzecia: Cisza pozostawia miejsce na spekulacje.. Brak informacji rozgrzewa palące zainteresowanie i prowokuje. Jednocześnie dzieci szybko kładą ręce przed prawdziwą i wyczerpującą odpowiedzią. Dlatego milczenie, utrzymywanie urazy, słuchanie zwiastuna o osobie noszącej okulary lub nurek nie jest najlepszym sposobem na dołączenie do zespołu. Co gorsza - pokazać agresję w odpowiedzi. Ważne jest, aby nauczyć dziecko odeprzeć ataki ciekawskich spokojną i zwięzłą odpowiedzią: „Noszę okulary, bo mam słaby wzrok”.
Odpowiadaj pozytywnie na pytania swojego dziecka dotyczące przyczyn jego odmienności od innych. Naucz go udzielać wyczerpującej odpowiedzi na podobne pytania od rówieśników.
Zasada czwarta: nie obciążaj problemu.. Córka zaczęła przybierać na wadze, jednocześnie całkowicie nie chcąc ograniczać się do słodyczy? Jest całkiem przewidywalne, że pierwszą reakcją rodziców będzie krytyka. Ale preferencje smakowe i cele będą się zmieniać wraz z wiekiem, te dodatkowe kilogramy znikną, a kompleksy pozostaną na zawsze. Wstyd, wyrzut z wyglądu, a co najważniejsze - jako przykład dla innych dzieci - nie tylko nieskuteczny, ale i niebezpieczny.
To, że jesteś idealny, nie oznacza, że twoje dziecko musi ściśle spełniać wysokie standardy.
Zaufanie do własnego dziecka to rdzeń, który będzie go wspierać przez całe życie. Aby przyjąć go z całego serca, kochać, nie żałować, mówić, nie milczeć, wspierać, nie krytykować - te proste zasady pomagają osiągnąć najlepsze rezultaty.
Tekst: Vera Guler
