Stwardnienie rozsiane (MS) jest najbardziej rozpowszechnionym zaburzeniem neurologicznym u młodych dorosłych na całym świecie. Możesz rozwinąć stwardnienie rozsiane w każdym wieku, ale większość ludzi jest zdiagnozowana między 20 a 40 rokiem życia. Istnieją typy rzutowo-remisyjne typu MS i typy progresywne, ale kurs rzadko jest przewidywalny. Naukowcy wciąż nie w pełni rozumieją przyczyny stwardnienia rozsianego lub dlaczego tempo postępu jest tak trudne do określenia. Dobrą wiadomością jest to, że wiele osób ze stwardnieniem rozsianym nie staje się poważnie niepełnosprawnych, a większość ma normalny lub prawie normalny okres życia.
Odkryj różnice między MS a ALS "
Pomimo wielu badań, trudno jest znaleźć solidne liczby na temat tego, ile osób ma stwardnienie rozsiane. Nie ma krajowego ani globalnego rejestru dla nowych przypadków SM. Liczby są tylko szacunkowe.
Rozpowszechnienie
Fundacja Stwardnienia Rozsianego szacuje, że ponad 400 000 osób w Stanach Zjednoczonych i około 2,5 miliona ludzi na całym świecie cierpi na stwardnienie rozsiane. Każdego tygodnia w Stanach Zjednoczonych diagnozuje się około 200 nowych przypadków. Stawki stwardnienia rozsianego są wyższe od równika. Szacuje się, że w państwach południowych (poniżej 37. równoleżnika) wskaźnik MS wynosi od 57 do 78 przypadków na 100 000 osób. Wskaźnik ten jest dwa razy wyższy w stanach północnych (powyżej 37. równoleżnika), około 110-140 przypadków na 100 000. Częstość występowania SM jest również wyższa w chłodniejszych klimatach. Ludzie pochodzenia północnoeuropejskiego mają największe ryzyko zachorowania na SM, niezależnie od miejsca zamieszkania. Najniższe ryzyko wydaje się być wśród rdzennych Amerykanów, Afrykanów i Azjatów.
Co ciekawe, dziecko, które przenosi się z obszaru niskiego ryzyka do obszaru wysokiego ryzyka (lub odwrotnie), podejmuje ryzyko poziomu nowej lokalizacji. Dziecko zachowuje jednak poziom ryzyka pierwotnej lokalizacji, jeśli przenosi się po osiągnięciu dojrzałości płciowej.
Czynniki ryzyka
Wśród ogólnej populacji SM dotyka ponad 2,3 miliona osób. Stosunek kobiet ze stwardnieniem rozsianym do mężczyzn z chorobą wynosi 2 do 1.
Stwardnienie rozsiane nie jest uważane za dziedziczne zaburzenie. Ale naukowcy uważają, że może istnieć genetyczna predyspozycja do rozwoju choroby. Na przykład, około 15 procent osób ze stwardnieniem rozsianym ma jednego lub więcej członków rodziny lub krewnych, którzy również mają stwardnienie rozsiane, zgodnie z National Institute of Neurological Disorders and Stroke. W przypadku bliźniąt jednojajowych istnieje szansa 1 na 3 dla każdego z rodzeństwa na chorobę.
Badacze wciąż nie są pewni, co powoduje stwardnienie rozsiane. Jedną z wiodących hipotez jest to, że jest to genetyczna predyspozycja połączona z czynnikiem środowiskowym lub wirusowym. Osoby z innymi chorobami autoimmunologicznymi, zwłaszcza cukrzyca typu 1, choroba tarczycy lub choroba zapalna jelit, mają nieco zwiększone ryzyko rozwoju MS. Naukowcy badają także związek między SM a infekcjami takimi jak Epstein-Barr, opryszczka i ospa wietrzna-półpaśca. Jednak samo MS nie jest zakaźne.
Częstotliwość typów
1. SM nawracające i remisyjne (RRMS) charakteryzuje się wyraźnie określonymi nawrotami zwiększonej aktywności choroby i nasilającymi się objawami. Po nich następują remisje, w których choroba nie postępuje. Objawy mogą ustępować lub ustępować podczas remisji. Około 85 procent pacjentów zdiagnozowano RRMS na początku.
2. Nieleczone, około 50 procent osób z RRMS przejściem do wtórnie postępującego MS (SPMS) w ciągu dekady od wstępnej diagnozy.
3. Pierwotny postępujący SM (PPMS) jest rozpoznawany u około 10 procent pacjentów z SM w momencie wystąpienia. Ludzie z PPMS doświadczają stałego postępu choroby bez wyraźnych nawrotów lub remisji. Stawka PPMS jest równo podzielona między mężczyznami i kobietami. Objawy zwykle rozpoczynają się w wieku od 35 do 39 lat.
4. Postępująco-nawracające stwardnienie rozsiane (PRMS) jest najrzadszą postacią MS, reprezentującą około 5 procent pacjentów z SM. Ludzie z PRMS mają wyraźne nawroty w połączeniu ze stałą progresją choroby.
Około 10 do 20 procent osób ze stwardnieniem rozsianym ma łagodny przebieg choroby. Oznacza to, że mają tylko łagodne objawy i niewielki postęp choroby. Jednak długoterminowe badania pokazują, że niektórzy z nich doświadczają progresji po 10-20 latach. Około 1% pacjentów rozwija agresywną postać stwardnienia rozsianego, która rozwija się bardzo szybko.
Objawy i leczenie
Objawy różnią się bardzo między jednym pacjentem a drugim - żadna z dwóch osób nie ma takiej samej kombinacji objawów.
Najczęstszymi wczesnymi objawami SM są:
- zmęczenie
- Problemy ze wzrokiem
- mrowienie i drętwienie
- zawroty głowy i zawroty głowy
- osłabienie mięśni i skurcze
- problemy z równowagą i koordynacją
Inne, mniej powszechne objawy to:
- problemy z mową i przełykaniem
- Zaburzenia funkcji poznawczych
- trudności z chodzeniem
- dysfunkcja pęcherza i jelit
- seksualna dysfunkcja
- wahania nastroju, depresja
Nie ma lekarstwa na SM. Leki zostały zaprojektowane w celu zmniejszenia częstości nawrotów i spowolnienia postępu choroby, ale nie dotyczą indywidualnych objawów.
Obecnie 12 leków modyfikujących przebieg choroby zatwierdzonych przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków:
- teriflunomid (Aubagio)
- interferon beta-1a (Avonex, Rebif, Plegridy)
- interferon beta-1b (Betaseron, Extavia)
- octan glatirameru (Copaxone)
- fingolimod (Gilenya)
- mitoksantron (Novantrone)
- fumaran dimetylu (Tecfidera)
- natalizumab (Tysabri)
- alemtuzumab (Lemtrada)
Leki te nie są zatwierdzone do stosowania w czasie ciąży. Nie jest również jasne, czy leki na stwardnienie rozsiane są wydalane z mlekiem matki. Porozmawiaj z lekarzem o swoich lekach na SM, jeśli masz stwardnienie rozsiane i rozważasz zajście w ciążę.
Inne zaskakujące fakty na temat stwardnienia rozsianego
Kobiety ze stwardnieniem rozsianym mogą bezpiecznie nosić dziecko do terminu. Ciąża zwykle nie wpływa na SM w dłuższej perspektywie.Kobiety z SM często odczuwają ulgę w przypadku objawów podczas ciąży. Jednak około 20 do 40 procent kobiet ma nawrót w ciągu kilku miesięcy od porodu.
SM jest kosztowną chorobą w leczeniu. Bezpośrednie i pośrednie koszty opieki zdrowotnej wynoszą od 8 528 USD do 54 244 USD na pacjenta rocznie w Stanach Zjednoczonych. MS plasuje się na drugim miejscu po zastoinowej niewydolności serca pod względem kosztowności w porównaniu z innymi przewlekłymi chorobami.
Nie ma jednego "testu MS". Rozpoznanie wymaga badania neurologicznego, historii pacjenta i serii testów. Mogą one obejmować MRI, analizę płynu rdzeniowego, badania krwi i potencjały wywołane. Ponieważ dokładna przyczyna SM jest wciąż nieznana, nie jest znana żadna profilaktyka.
