Znieczulenie podczas porodu wiąże się z uzyskaniem właściwej równowagi między łagodzeniem bólu a umożliwieniem normalnego postępu porodu.
Nerwy ruchowe kontrolują mięśnie, które kurczą się w macicy podczas porodu i porodu. Nerwy ruchowe, a także nerwy czuciowe są dotknięte lekami, które blokują ból. Znieczulenie zewnątrzoponowe i blokady kręgosłupa są metodami łagodzenia bólu, które blokują uczucie bólu przy ograniczonej blokadzie nerwu motorycznego w porównaniu z lekami dożylnymi. Jednak żadna terapia farmakologiczna nie zapewnia optymalnej ulgi w bólu bez pewnego stopnia tymczasowej blokady nerwu ruchowego. Badania wykazują, że znieczulenie zewnątrzoponowe i rdzeniowe zmniejsza nieco szybkość spontanicznego dostarczania dopochwowego.
Znieczulenie miejscowe składa się ze znieczulenia zewnątrzoponowego lub rdzeniowego lub połączenia zewnątrzoponowego z rdzeniem kręgowym. Znieczulenie zewnątrzoponowe i znieczulenie podpajęczynówkowe są obecnie najbardziej popularnymi wyborami do pracy kobiet w szpitalu. Te metody zapewniają ulgę w bólu, jednocześnie minimalizując zahamowanie czynności motorycznej, które mogą utrudniać spontaniczne dostarczanie dopochwowe. Ponadto, metody zewnątrzoponowe umożliwiają łatwe podawanie dodatkowego środka znieczulającego podczas późnego drugiego etapu porodu lub gdy konieczne staje się cięcie cesarskie. Nowsze techniki znieczulenia zewnątrzoponowego wykorzystują rozcieńczone środki znieczulające zmieszane z narkotykami, aby zapewnić doskonałą ulgę w bólu przy ograniczonej blokadzie ruchowej (chodzenie zewnątrzoponowe). Głównym efektem ubocznym tego podejścia jest świąd. Położnicy i ginekolodzy uważają, że każdej kobiecie z bólem porodowym należy zapewnić odpowiednią ulgę w bólu.
