Łzy, nastroje, nieposłuszeństwo - to wszystko oznaki, że dziecko potrzebuje twojej pomocy. Ale rodzice też są ludźmi, oni sami potrzebują wsparcia. Kogo żałować i kogo wychowywać w takiej sytuacji?
Ilu nie powtarza sobie, że nie ma złych dzieci, a dziecko po prostu odczuwa dyskomfort, w krytycznym momencie to nie pomaga. A potem obwiniaj się za uwolnienie. Jak być
To normalne, że chcesz, aby każda wycieczka do sklepu lub do parku nie zamieniała się w przedstawienie. Zaatakować sąsiada z piaskownicy, upaść na podłogę krzycząc, pobiec w kierunku drogi, aby mama ledwo miała czas na nadrobienie zaległości? Takie manifestacje, jeśli są powtarzane codziennie, są w stanie rozwścieczyć każdego rodzica.
Przyczyny napadów złości u dzieci
Mantra, że dziecko jest teraz chore, jest prawdziwa. Nie myśl, że mimo wszystko podchodzi do ciebie lub lubi, kiedy na niego krzyczą. Byłby szczęśliwy, gdyby zachowywał się dobrze, ale to nie działa. Twoja reakcja tylko szkodzi, pogarszając sytuację. Okazuje się, że dorośli ponoszą winę za wszystko.
Pamiętaj, że im bardziej jesteś pewny siebie i spokojniejszy, tym szybciej skończy się napad złości dzieci. Dlatego zadaniem mamy jest nauczyć się relaksować, znaleźć czas na relaks, spędzać czas bez zastanowienia się nad rodziną co minutę.
Jak reagować na napady złości dziecka?
Ważne jest, aby móc poczuć, co w tej chwili będzie bardziej skuteczne. Być może okruchy trzeba rozproszyć, poświęcić mu trochę uwagi lub po prostu zignorować jego krzyki. Spróbuj zareagować na sytuację. Zarówno dziecko, jak i matka mają prawo wyrazić negatywne emocje, ale należy to zrobić poprawnie. Nie bij, nie krzycz, nie podnoś siły z podłogi, nie potrząsaj ramionami, ale po prostu wyjaśnij, że histeria nie jest sposobem na osiągnięcie tego, czego chcesz.
Najłatwiejszym sposobem uspokojenia dziecka jest wyrażenie przez niego niezadowolenia słowami. To już połowa sukcesu w zarządzaniu emocjami. Możesz również podać swojemu dziecku wodę, nauczyć go prawidłowego oddychania w sytuacjach krytycznych, policzyć do dziesięciu itp. Wszystko to też nie zaszkodzi mamie. Jeśli napady złości zdarzają się w domu, możesz po prostu wyjść z pokoju na chwilę. W każdym razie pamiętaj, że nie zawsze tak będzie: wcześniej czy później wszystkie dzieci dorosną.
Jakie metody edukacyjne mogą prowadzić do histerycznych manifestacji?
Kura. Wydaje ci się, że stworzyłeś idealne życie dla swojego syna lub córki. Każdy krok pod kontrolą, ulepszona opieka, tylko najlepsze warunki do rozwoju. Jednak w rzeczywistości wszystko nie jest takie.
Zatrzymujesz dziecko w opanowaniu stref bliższego rozwoju, nie pozwalając mu robić tego, do czego jest już wewnętrznie przygotowany. Nie zapominaj o kryzysach związanych z wiekiem (rocznie, w wieku od trzech, sześciu do siedmiu lat, w okresie dojrzewania). Okazuj mniej opieki, pozwól dziecku rozwijać się tak, jak chce, nie rób z niego bezradnego dziecka. Uwierz mi, napadów złości będzie znacznie mniej.
Mamo, przyjacielu. Baw się dobrze z dzieckiem, a on także z tobą. Masz mnóstwo sposobów na odwrócenie uwagi i zniewolenie. Pozwalasz sobie na pobłażanie i zastraszanie, bieganie po domu i głośne krzyczenie. Ale w pewnym momencie trzeba powiedzieć „przestań!” Dzieciak nie słucha, jest napad złości.
Całkowity brak zakazów i jasne zasady postępowania szkodzą dzieciom. Bez względu na to, jak silni jesteście przyjaciółmi, nadal pozostajecie rodzicami, to znaczy jesteście odpowiedzialni za dziecko, a zwłaszcza za jego bezpieczeństwo. Z drugiej strony nie jest konieczne wprowadzanie wszystkich ograniczeń w ciągu jednego dnia. Rób to stopniowo, a dziecko szybko nauczy się kontrolować swoje emocje.
Szefie mamo. Lubisz posłuszne dzieci, a twoje dziecko takie było. I nagle - protest. Tak, że nie można krzyczeć ani uspokajać.
Dzieci nie powinny być robotami zgodnymi z wytycznymi rodziców. Dziecko musi opanować świat i przestrzeń wokół siebie, aby zrozumieć, co lubi i czego chce. Jak bardzo możesz ukryć uczucia i stłumić emocje? Cóż, to w końcu się skończyło!
Zmniejsz liczbę zasad, daj więcej swobody. Baw się ze swoim dzieckiem, nie zapomnij powtórzyć, jak go kochasz. W przeciwnym razie ryzykujesz wychowywanie smutnego pesymisty i brak inicjatywy cichej.
