Jako matka wiem z pierwszej ręki, że dziewczynki są mniej podatne na diagnozowanie ADHD i często inaczej radzą sobie z wyzwaniami.
Jestem matką cudownego syna i córki - obaj, u których zdiagnozowano połączenie typu ADHD.
Podczas gdy niektóre dzieci z ADHD są sklasyfikowane jako głównie nieuważne, a inne jako głównie nadaktywnie impulsywne, moje dzieci są obie.
Moja wyjątkowa sytuacja dała mi szansę odkrycia, jak dokładnie mierzy się ADHD u chłopców i dziewcząt.
W świecie ADHD nie wszystkie rzeczy są sobie równe. Chłopcy są trzy razy bardziej skłonni do diagnozy niż dziewczynki. I ta dysproporcja niekoniecznie jest taka, że dziewczęta są mniej podatne na tę chorobę. Zamiast tego jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że ADHD prezentuje się inaczej u dziewcząt. Objawy są często subtelniejsze, a przez to trudniejsze do zidentyfikowania.
Dlaczego chłopcy często są diagnozowani przed dziewczętami?
Dziewczynki są zdiagnozowane lub zdiagnozowane w późniejszym wieku, ponieważ często występują z nieuważnym typem.
Nieuważność jest wiele razy niezauważana przez rodziców, dopóki dzieci nie pójdą do szkoły i nie będą miały problemów z nauką - mówi dr Theodore Beauchaine, profesor psychologii na Ohio State University.
Kiedy się go rozpoznaje, to zazwyczaj dlatego, że dziecko ma marzenia lub nie ma motywacji do wykonywania swojej pracy. Rodzice i nauczyciele często zakładają, że te dzieci są leniwe i może to potrwać lata - jeśli w ogóle - zanim zastanowią się nad znalezieniem diagnozy.
A ponieważ dziewczynki są częściej nieuważne, a nie nadpobudliwe, ich zachowanie jest mniej uciążliwe. Oznacza to, że nauczyciele i rodzice rzadziej będą prosić o testowanie ADHD.
Badania wykazały, że nauczyciele częściej niż chłopcy odnoszą się do testów - nawet jeśli mają ten sam poziom upośledzenia. To z kolei powoduje niedostateczną identyfikację i brak leczenia dla dziewcząt.
Wyjątkowo, ADHD mojej córki było rozpoznawane znacznie młodsze niż moje syna. Chociaż nie jest to normą, ma sens, ponieważ jest kombinowana - zarówno nadaktywna, jak i impulsywna i nieuważny.
Pomyśl o tym w ten sposób: "Jeśli 5-latkowie są równie nadaktywni i impulsywni, dziewczyna będzie wyróżniać się bardziej niż [chłopak]" - mówi dr Beauchaine. W takim przypadku dziewczyna może zostać zdiagnozowana wcześniej, a zachowanie chłopca może zostać spisane pod hasłem "wszyscy chłopcy będą chłopcami".
Sytuacja taka nie zdarza się jednak często, ponieważ zdiagnozowano u dziewcząt nadpobudliwy typ ADHD rzadziej niż typ nieuważny, mówi dr Beauchaine. "W przypadku typu hiperaktywno-impulsywnego dla każdej dziewczynki diagnozuje się sześciu lub siedmiu chłopców. W przypadku typu nieuważnego stosunek wynosi jeden do jednego. "
Różnice między symptomami mojego syna i córki
Podczas gdy mój syn i córka mają tę samą diagnozę, zauważyłem, że niektóre z ich zachowań są różne. Obejmuje to sposób, w jaki się wiercą, w jaki sposób mówią i jaki jest ich poziom nadpobudliwości.
Wiercenie i wijące się
Kiedy patrzę, jak moje dzieci wiercą się na siedzeniach, zauważam, że moja córka bez przerwy zmienia pozycję. Przy stole obiadowym jej serwetka jest rozdarta na małe kawałki prawie co wieczór, a ona musi mieć w szkole coś w rodzaju wiercenia.
Mój syn jest jednak wielokrotnie mówiony, aby nie bębnować w klasie. Więc przestanie, ale zacznie stukać w dłonie lub stopy. Jego wiercenie wydaje się wydawać o wiele więcej hałasu.
Podczas pierwszego tygodnia mojej córki w szkole, kiedy miała 3 lata, wstała od koła, otworzyła drzwi do klasy i wyszła. Zrozumiała lekcję i poczuła, że nie ma potrzeby siedzieć i słuchać nauczyciela, wyjaśniając ją na kilka różnych sposobów, aż reszta klasy się dogoni.
Z moim synem najczęstszym zwrotem z ust moich podczas kolacji jest "tushie na krześle".
Czasami stoi obok swojego miejsca, ale często skacze po meblach. Żartujemy z tego, ale zmuszanie go do siedzenia i jedzenia - nawet jeśli to lody - jest wyzwaniem.
"Dziewczęta płacą za wykrzykiwanie o wiele wyższą cenę niż chłopcy". - Dr Theodore Beauchaine
Mówiąc nadmiernie
Moja córka po cichu rozmawia z rówieśnikami w klasie. Mój syn nie jest taki cichy. Jeśli coś pojawi się w jego głowie, upewnia się, że jest wystarczająco głośny, aby cała klasa mogła go usłyszeć. To, jak sądzę, musi być powszechne.
Mam też przykłady z własnego dzieciństwa. Jestem też połączonym typem ADHD i pamiętam, jak radziłem sobie z C, mimo że nigdy nie krzyczałem głośno jak jeden z chłopców w mojej klasie. Jak moja córka, rozmawiałem cicho z moimi sąsiadami.
Przyczyna tego może mieć związek z kulturowymi oczekiwaniami dziewcząt i chłopców. "Dziewczęta płacą za wykrzykiwanie znacznie wyższą cenę niż chłopcy" - mówi dr Beauchaine.
"Silnik" mojej córki jest znacznie subtelniejszy. Wiercenie i poruszanie odbywa się po cichu, ale są rozpoznawalne dla wytrenowanego oka.
Działając jakby napędzany silnikiem
To jedna z moich ulubionych symptomów, ponieważ doskonale opisuje moje dzieci, ale widzę to bardziej u mojego syna.
W rzeczywistości każdy widzi to w moim synu.
Nie może pozostać bez ruchu. Kiedy próbuje, jest wyraźnie niewygodny. Dotrzymywanie kroku temu dziecku jest wyzwaniem. Zawsze się porusza lub opowiada bardzo długie historie.
"Silnik" mojej córki jest znacznie subtelniejszy. Wiercenie i poruszanie odbywa się po cichu, ale są rozpoznawalne dla wytrenowanego oka.
Nawet neurolog mojego dziecka skomentował różnicę.
"W miarę wzrostu dziewczynki mają wysokie ryzyko samouszkodzeń i zachowań samobójczych, podczas gdy chłopcy są narażeni na ryzyko przestępczości i nadużywania substancji". - Dr Theodore Beauchaine
Niektóre objawy są takie same, niezależnie od płci
Pod pewnymi względami mój syn i córka nie są aż tak różni.Istnieją pewne objawy, które pojawiają się w obu z nich.
Żadne z dzieci nie może bawić się cicho, a obydwoje śpiewają lub tworzą dialog zewnętrzny, gdy próbują grać samodzielnie.
Oboje wyrzucą odpowiedzi, zanim skończę zadawać pytanie, jakby byli zbyt niecierpliwi, bym mógł powiedzieć kilka ostatnich słów. Oczekiwanie na swoją kolej wymaga wielu przypomnień, że muszą być cierpliwi.
Obydwa moje dzieci mają również problemy z utrzymaniem uwagi w zadaniach i zabawie, często nie słuchają, gdy są do nich mówione, popełniają nieostrożne błędy w pracy szkolnej, mają trudności z wykonywaniem zadań, mają słabe umiejętności w zakresie funkcjonowania wykonawczego, unikają rzeczy, których nie lubią robi i łatwo się rozprasza.
Te podobieństwa sprawiają, że zastanawiam się, czy różnice między objawami moich dzieci są tak naprawdę spowodowane różnicami socjalizacyjnymi.
Kiedy zapytałem o to doktora Beauchaine'a, wyjaśnił mi, że wraz z wiekiem moje dzieci zaczynają odczuwać, że objawy mojej córki zaczną odbiegać jeszcze bardziej od tego, co często widuje się u chłopców.
Jednak eksperci nie są jeszcze pewni, czy dzieje się tak ze względu na różnice płci w ADHD, czy z powodu różnych oczekiwań behawioralnych dziewcząt i chłopców.
Nastolatki i młodzi dorośli: Zagrożenia różnią się w zależności od płci
Podczas gdy różnice między symptomami mojego syna i córki są już zauważalne, nauczyłem się, że wraz z wiekiem behawioralne wyniki ich ADHD staną się jeszcze bardziej zróżnicowane.
Moje dzieci są jeszcze w szkole podstawowej. Ale w gimnazjum - jeśli ich ADHD pozostawiono bez leczenia - konsekwencje mogą się znacznie różnić dla każdego z nich.
"W miarę wzrostu dziewczynki mają wysokie ryzyko samouszkodzeń i zachowań samobójczych, podczas gdy chłopcy są narażeni na ryzyko przestępczości i nadużywania substancji" - zauważa dr Beauchaine.
"Chłopcy wdają się w bójki i zaczynają spotykać się z innymi chłopcami, którzy mają ADHD. Będą robić rzeczy, by pochwalić się innymi chłopcami. Ale te zachowania nie działają tak dobrze dla dziewcząt. "
Dobrą wiadomością jest to, że może pomóc połączenie leczenia i dobrego nadzoru rodzicielskiego. Oprócz leczenia leczenie obejmuje także samokontrolę i umiejętności planowania długoterminowego.
Pomocne może być również uczenie się regulacji emocjonalnej poprzez konkretne terapie, takie jak kognitywna terapia behawioralna (CBT) lub dialektyczna terapia behawioralna (DBT).
Razem, te interwencje i terapie mogą pomóc dzieciom, nastolatkom i młodym dorosłym nauczyć się zarządzać i kontrolować ich ADHD.
Czy ADHD jest tak różne dla chłopców i dziewcząt?
Ponieważ pracuję nad zapobieganiem niepożądanym zjawiskom przyszłości dla każdego z moich dzieci, wracam do mojego pierwotnego pytania: czy ADHD jest inne dla chłopców i dziewcząt?
Z diagnostycznego punktu widzenia odpowiedź brzmi: nie. Gdy zawodowiec obserwuje dziecko w celu diagnozy, istnieje tylko jeden zestaw kryteriów, które dziecko musi spełnić - niezależnie od płci.
W tej chwili nie przeprowadzono wystarczających badań na dziewczętach, aby dowiedzieć się, czy objawy rzeczywiście wyglądają inaczej u chłopców i dziewcząt, czy też istnieją różnice między poszczególnymi dziećmi.
Ponieważ jest znacznie mniej dziewcząt niż chłopców z rozpoznaniem ADHD, trudniej jest uzyskać wystarczająco dużą próbkę, aby zbadać różnice płci.
Ale Beauchaine i jego koledzy ciężko pracują, aby to zmienić. "Wiemy dużo o chłopcach", mówi mi. "Czas studiować dziewczyny".
Zgadzam się i nie mogę się doczekać, aby dowiedzieć się więcej.
Gia Miller jest niezależną dziennikarką mieszkającą w Nowym Jorku. Pisze o zdrowiu i zdrowiu, wiadomościach medycznych, rodzicielstwie, rozwodach i ogólnym stylu życia. Jej prace znalazły się w publikacjach, w tym The Washington Post, Paste, Headspace, Healthday i innych. Śledź ją na Twitterze.
