Przegląd
Zespół Diogenesa to zaburzenie behawioralne, które dotyka starszych osób. Występuje zarówno u mężczyzn jak iu kobiet. Główne objawy to nadmierne gromadzenie, brudne domy i słaba higiena osobista. Osoby z zespołem Diogenesa również wycofują się z życia i społeczeństwa.
Często żyją samotnie i nie wiedzą, że coś jest nie tak ze stanem ich domu i brakiem samoopieki. Te schorzenia często prowadzą do chorób takich jak zapalenie płuc lub wypadków takich jak upadki lub pożary. Często zdarza się, że stan osoby po raz pierwszy staje się znany.
Zespół Diogenesa jest często powiązany z chorobami psychicznymi, które obejmują:
- schizofrenia
- zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (OCD)
- depresja
- demencja
- uzależnienie, szczególnie od alkoholu
Ten stan może być trudny do leczenia. Może to być trudne w opiece nad ludźmi, którzy go mają.
Objawy
Zespół Diogenesa jest czasami diagnozowany u osób w średnim wieku. Ale zwykle występuje u osób powyżej 60 roku życia. Objawy pojawiają się zwykle z czasem.
Wczesne objawy często obejmują wycofywanie się z sytuacji społecznych i unikanie innych. Ludzie mogą również zacząć słabo oceniać, zmieniać osobowość i niewłaściwe zachowania.
Możesz mieć ten stan przez długi czas, zanim zostanie zdiagnozowany. Wynika to częściowo z intensywnej izolacji, która jest objawem zespołu Diogenesa.
Objawy ostrzegawcze u niezdiagnozowanej osoby mogą obejmować:
- wysypki skórne spowodowane złym stanem higieny, pchłami lub wszy
- splątane, zaniedbane włosy
- przerośnięte paznokcie i paznokcie
- zapach ciała
- zaniedbany wygląd
- niewyjaśnione obrażenia
- niedożywienie
- odwodnienie
Dom osoby będzie najprawdopodobniej wykazywał oznaki zaniedbania i rozpadu. Niektóre przykłady obejmują:
- infestacja gryzoni
- przytłaczające ilości śmieci w domu i wokół niego
- intensywny, nieprzyjemny zapach
Osoba zdiagnozowana z zespołem Diogenesa zwykle wykazuje niektóre lub wszystkie z tych objawów:
- skrajne zaniedbanie
- brudne otoczenie
- nadmierne gromadzenie
- zaprzeczanie ich sytuacji
- bez skrępowania i wstydu w otoczeniu lub braku czystości
- odmowa wsparcia lub pomocy
Czynniki ryzyka
Posiadanie jednego lub więcej czynników ryzyka dla tego warunku nie oznacza, że wystąpi. Często zdarza się, że konkretny incydent staje się przyczyną wystąpienia objawów. Może to być coś w rodzaju śmierci współmałżonka lub innego bliskiego krewnego, przejścia na emeryturę lub rozwodu. Stany chorobowe mogą również powodować początek objawów. Mogą to być:
- uderzenie
- utrata ruchomości spowodowana artretyzmem lub złamaniami kości
- zastoinowa niewydolność serca
- demencja
- Problemy ze wzrokiem
- rosnąca słabość
- depresja
Inne czynniki ryzyka obejmują:
- utrata zaufanej osoby towarzyszącej lub opiekuna
- historia choroby psychicznej
- historia nadużywania substancji
- historia nadużyć
- cechy charakteru, takie jak bycie introwertycznymi
- cechy osobowości, takie jak podejrzliwość, nieprzyjaźń lub całkowite oderwanie się od innych
Diagnoza
Osoby z zespołem Diogenes rzadko sięgają po pomoc. Często są diagnozowane po tym, jak członek rodziny zwraca się o pomoc w imieniu danej osoby. Diagnoza może również powstać w wyniku skarg ze strony sąsiadów. Zespół Diogenesa nie jest klasyfikowany jako choroba. Wiele innych rozpoznań obejmuje również te objawy. Mogą to być:
- patologiczne zbieractwo
- schizofrenia
- demencja
Istnieją dwa rodzaje zespołu Diogenesa. Oni są:
Pierwotny zespół Diogenesa: Diagnozę tę podaje się, gdy nie zdiagnozowano żadnej dodatkowej choroby psychicznej.
Wtórny zespół Diogenesa: Diagnoza ta jest podawana, gdy dodatkowa choroba psychiczna jest częścią ogólnej diagnozy.
Każda grupa stanowi około 50 procent wszystkich zdiagnozowanych przypadków.
Aby postawić diagnozę, lekarz będzie szukać wskazówek w historii behawioralnej i społecznej danej osoby. Pracownik socjalny może być w stanie pomóc w tym. Jest to szczególnie ważne, jeśli osoba ma historię skarg przeciwko nim od sąsiadów lub innych osób.
Fizyczny egzamin i testy obrazowania mózgu, takie jak skan MRI lub PET, pomogą lekarzowi zidentyfikować przyczynę, która może być uleczalna.
Leczenie
Zespół Diogenesa może być trudny do leczenia u niektórych osób, ale ważna jest ciągła opieka. Osoby z zaburzeniami mogą być zagrożone chorobą zagrażającą życiu lub zranieniem, jeśli nie są leczone. Ich stan może również powodować zagrożenie dla środowiska dla osób wokół nich.
Lekarz będzie szukać czynników leżących u podstaw, aby pomóc w określeniu najlepszego leczenia. Określanie kompetencji danej osoby jest ważnym pierwszym krokiem. Jeśli dana osoba może wziąć udział w leczeniu, pomocne mogą być terapie behawioralne, takie jak te wykorzystywane do kompulsywnego gromadzenia.
Leczenie może obejmować leki stosowane w leczeniu lęku, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD), depresji lub psychozy.
Grupy wsparcia lub inne rodzaje sieci wsparcia również mogą pomóc, jeśli dana osoba chce wziąć w nich udział.
Osoba z tym schorzeniem może potrzebować leczenia szpitalnego. Innym razem mogą po prostu potrzebować opiekuna, który przyszedłby do ich domu, aby sprawdzić, co się dzieje. Lekarz zdecyduje, jak pracować z osobą i jej rodziną, aby pomóc w opracowaniu planu leczenia.
Perspektywy
Możliwe jest wyleczenie z zespołu Diogenesa. Pomoc i wsparcie innych jest ważną częścią planu leczenia. Ludzie, którzy pozostają w niebezpiecznych warunkach, zazwyczaj nie mają dobrych perspektyw na długoterminowe przetrwanie lub jakość życia.
Opiekun
Opieka nad osobą z tym stanem może być przytłaczająca. Osoba, którą znałeś, mogła zniknąć. Być może będziesz musiał skorzystać z pomocy prawnej lub medycznej, jeśli nie są w stanie same o siebie zadbać. Może też zaistnieć konieczność mimowolnego zaangażowania.Dzieje się tak, jeśli nie są w stanie podjąć właściwych decyzji we własnym imieniu.
Przepisy dotyczące przymusu zaangażowania różnią się w poszczególnych stanach. Aby realizować przymusowe zobowiązanie, musisz udowodnić, że dana osoba jest narażona na ryzyko wyrządzenia krzywdy sobie lub innym. Chociaż sytuacja może być dla ciebie jasna, może to być mniej oczywiste dla sądu. Posiadanie dobrej dokumentacji pomoże ci uzasadnić potrzebę usunięcia osoby z domu do placówki. Należy pamiętać, że przymusowe zaangażowanie nie gwarantuje mimowolnego leczenia. Będziesz musiał pozostać zaangażowany w ustalanie bieżącej opieki i odpowiednich terapii.
