Czym jest tyfus?
Tyfus jest chorobą wywołaną przez zakażenie jedną lub większą liczbą bakterii riketsyjnych. Pchły, roztocza (chiggers), wszy lub kleszcze przekazują je, gdy cię ugryzą. Pchły, roztocza, wszy i kleszcze to rodzaje zwierząt bezkręgowych znanych jako stawonogi. Gdy stawonogi niosące bakterie rickettsowe gryzą kogoś, przenoszą bakterie wywołujące tyfus. Drapanie ugryzienia dodatkowo otwiera skórę i umożliwia bakteriom większy dostęp do krwioobiegu. W krwioobiegu bakterie nadal się rozmnażają i rosną.
Istnieją trzy różne rodzaje tyfusu:
- epidemia (wszy) tyfus
- endemiczny (mysi) tyfus plamisty
- szorować tyfus
Rodzaj tyfusu, którego jesteś zarażony, zależy od tego, jaki jesteś. Stawonogi są zazwyczaj nosicielami szczepu tyfusowego, charakterystycznego wyłącznie dla ich gatunku.
Epidemie tyfusu zwykle występują tylko w krajach rozwijających się lub w regionach dotkniętych ubóstwem, złymi warunkami sanitarnymi i bliskimi kontaktami z ludźmi. Tyfus zazwyczaj nie stanowi problemu w Stanach Zjednoczonych, ale możesz zostać zarażony podczas podróży za granicę.
Nieleczony tyfus może prowadzić do poważnych powikłań i może prowadzić do zgonu. Ważne jest, aby skontaktować się z lekarzem, jeśli podejrzewasz, że masz tyfus plamisty.
Zdjęcie tyfusu
Przyczyna tyfusu
Tyfus nie przenosi się z człowieka na człowieka jak przeziębienie lub grypę. Istnieją trzy różne typy tyfusu, a każdy typ jest spowodowany przez inny rodzaj bakterii i przenoszony przez inny rodzaj stawonogów.
Epidemia / tyfus przenoszony przez wnęki
Ten typ jest spowodowany przez Rickettsia prowazekii i niesione przez wszy ciała, a także przez kleszcze. Można go znaleźć na całym świecie, w tym w Stanach Zjednoczonych, ale zwykle znajduje się na obszarach o dużej populacji i złych warunkach sanitarnych, gdzie warunki sprzyjają rozwojowi wszy.
Endemiczny tyfus
Alternatywnie znany jako tyfus myszy, ten typ jest spowodowany przez Rickettsia typhi i jest przenoszony przez szczurzą pchłę lub kocią pchłę. Endemiczny tyfus można znaleźć na całym świecie. Można go znaleźć wśród osób mających bliski kontakt ze szczurami. Nie jest powszechnie spotykany w Stanach Zjednoczonych, ale odnotowano przypadki w niektórych obszarach, głównie w Teksasie i południowej Kalifornii.
Czy to jest fleabite? Objawy i leczenie "
Zarażenie tyfusem
Ten typ jest spowodowany przez Orientia tsutsugamushi i przenoszone przez roztocza w ich stadium larwalnym, gdy są one chimerami. Ten typ tyfusu częściej występuje w Azji, Australii, Papui Nowej Gwinei i na wyspach Pacyfiku. Jest również nazywana chorobą tsutsugamushi.
Wszy, pchły, kleszcze lub roztocza stają się nośnikiem bakterii, gdy żywią się krwią zakażonej osoby (tyfusem epidemicznym) lub zarażonym gryzoniem (jedna z wymienionych powyżej trzech form tyfusu).
Jeśli wejdziesz w kontakt z tymi stawonogami przenoszącymi bakterie (na przykład śpiąc na prześcieradłach zaatakowanych przez wszy), możesz zostać zarażony na kilka sposobów. Bakterie, oprócz tego, że są przenoszone przez skórę przez ich ukąszenia, mogą również przenosić się przez ich odchody. Jeśli porysujesz skórę na obszarze, gdzie żyły wszy lub roztocza, bakterie w ich kale mogą dostać się do krwioobiegu przez małe rany na skórze.
Objawy tyfusu
Objawy różnią się nieco w zależności od rodzaju tyfusu, ale istnieją objawy, które są związane ze wszystkimi trzema typami tyfusu, takimi jak:
- bół głowy
- gorączka
- dreszcze
- wysypka
Objawy tyfusu epidemicznego pojawiają się nagle i obejmują:
- silny ból głowy
- wysoka gorączka (powyżej 102,2 ° F)
- wysypka, która zaczyna się na grzbiecie lub klatce piersiowej i rozprzestrzenia się
- zamieszanie
- Oszołomienie i pozorny brak kontaktu z rzeczywistością
- niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie)
- wrażliwość oczu na jasne światło
- silny ból mięśni
Objawy endemicznego duru plamistego trwają od 10 do 12 dni i są bardzo podobne do objawów tyfusu epidemicznego, ale zwykle są mniej dotkliwe. Zawierają:
- suchy kaszel
- nudności i wymioty
- biegunka
Objawy obserwowane u osób chorych na tyfus plamisty obejmują:
- obrzęk węzłów chłonnych
- zmęczenie
- czerwone zmiany lub owrzodzenie skóry w miejscu ukąszenia
- kaszel
- wysypka
Okres inkubacji choroby wynosi średnio od pięciu do 14 dni. Oznacza to, że objawy nie pojawią się zwykle w okresie od pięciu do 14 dni po ukąszeniu. Podróżni, którzy zachorują na tyfus podczas podróży za granicę, mogą nie odczuwać objawów aż do powrotu do domu. Dlatego ważne jest, aby poinformować lekarza o ostatnich wizytach, jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów.
Diagnozowanie tyfusu
Jeśli podejrzewasz, że masz tyfus, lekarz zapyta Cię o objawy i historię choroby. Aby pomóc w diagnozie, należy poinformować lekarza, jeśli:
- żyją w zatłoczonym otoczeniu
- znam epidemię tyfusu w twojej społeczności
- ostatnio podróżowali za granicę
Rozpoznanie jest trudne, ponieważ objawy są wspólne dla innych chorób zakaźnych, w tym:
- denga, znana również jako gorączka pęczka
- malaria, choroba zakaźna rozprzestrzeniająca się przez komary
- bruceloza, choroba zakaźna spowodowana przez Brucella gatunki bakterii
Testy diagnostyczne na obecność tyfusu to:
- biopsja skóry: próbka skóry z wysypki zostanie przetestowana w laboratorium
- Western blot: test na obecność tyfusu
- test immunofluorescencji: wykorzystuje barwniki fluorescencyjne do wykrywania antygenu tyfusowego w próbkach surowicy pobranej z krwioobiegu
- inne badania krwi: wyniki mogą wskazywać na obecność infekcji
Leczenie tyfusu
Antybiotyki najczęściej stosowane w leczeniu tyfusu to:
- doksycyklina (Doryx, Vibramycin): preferowane leczenie
- chloramfenikol: opcja dla osób w ciąży lub karmiących piersią
- ciprofloksacyna (Cipro): stosowana u dorosłych, którzy nie są w stanie przyjmować doksycykliny
Powikłania tyfusu
Niektóre powikłania tyfusu obejmują:
- zapalenie wątroby, które jest stanem zapalnym wątroby
- krwotok z przewodu pokarmowego, który krwawi wewnątrz jelita
- hipowolemią, która jest zmniejszeniem objętości płynu we krwi
Perspektywy tyfusu
Wczesne leczenie antybiotykami jest bardzo skuteczne, a nawroty nie są powszechne, jeśli przyjmujesz cały cykl antybiotyków. Opóźnione leczenie i błędna diagnoza mogą prowadzić do cięższego przypadku tyfusu.
Epidemie tyfusu są częstsze na obszarach ubogich, niehigienicznych i zatłoczonych. Ludzie najbardziej narażeni na śmierć to na ogół ci, których nie stać na szybkie leczenie. Ogólna śmiertelność w przypadku nieleczonej tyfusu zależy od rodzaju tyfusu i innych czynników, takich jak wiek i ogólny stan zdrowia.
Najwyższe wskaźniki występują u osób starszych i niedożywionych. Dzieci zwykle wychodzą z tyfusu. Ludzie z chorobami podstawowymi (takimi jak cukrzyca, alkoholizm lub przewlekłe choroby nerek) również mają większe ryzyko śmiertelności. Śmiertelność w przypadku tyfusu epidemicznego, który jest nieleczony, może wynosić od 10 do 60 procent, a śmiertelność z nieleczonego duru plamistego może wynosić nawet 30 procent.
Endemiczny / mysi tyfus rzadko jest śmiertelny, nawet bez leczenia. Śmierć występuje w nie więcej niż 4 procentach przypadków, zgodnie z artykułem w Clinical Infectious Diseases.
Zapobieganie tyfusowi
Podczas drugiej wojny światowej stworzono szczepionkę, aby zapobiec epidemii tyfusu. Jednak kurcząca się liczba przypadków zatrzymała produkcję szczepionki. Najprostszym sposobem zapobiegania tyfusowi jest unikanie szkodników, które go rozprzestrzeniają.
Sugestie dotyczące zapobiegania obejmują:
- zachowanie odpowiedniej higieny osobistej (pomaga chronić przed wszy niosące chorobę)
- kontrolowanie populacji gryzoni (gryzonie są nosicielami stawonogów)
- unikanie podróży do regionów, w których wystąpiło tyfus plamisty, lub do krajów o wysokim ryzyku z powodu braku urządzeń sanitarnych
- profilaktyka farmakologiczna z doksycykliną (stosowana wyłącznie w profilaktyce u osób o wysokim ryzyku, np. w kampaniach humanitarnych na obszarach o skrajnym ubóstwie i niewielkich lub brakujących warunków sanitarnych)
Użyj kleszcza, roztocza i środka odstraszającego owady. Wykonuj rutynowe badania kleszczy i zakładaj odzież ochronną, jeśli podróżujesz w pobliżu miejsca, w którym doszło do epidemii tyfusu.
