Byłem tak głodny, a zdrowy, dojrzały dojrzały banan usiadł na stole przede mną. Chciałem to zjeść, ale nie mogłem. Już przekroczyłem przydzielone mi kalorie na cały dzień. To wtedy powiedziałem "spieprzę to" i porzuciłem restrykcyjne jedzenie na zawsze.
Przez większość mojego życia zmagałem się z problemami z obrazem ciała. Zawsze byłem krzywą dziewczyną - nigdy ciężką, po prostu "miękką" niż większość moich przyjaciół. Byłem pierwszym w moim kręgu, który dostał biust, wybucha od biustonosza treningowego do kubka C przez jedno lato. I zawsze miałem tyłek.
W tych zakrętach były absolutnie miłe rzeczy, ale często czułam się pulchna obok moich szczupłych przyjaciół, którzy jeszcze się nie rozwinęli. Wiem, że to był naprawdę początek.
Um, skąd te 25 funtów pochodzi?
Zacząłem rzucać posiłki, gdy miałem 13 lat, i to niezdrowe zachowanie trwało do moich wczesnych lat dwudziestych. W końcu dostałem pomoc. Zacząłem terapię. Zrobiłem postępy. I przez 30 lat, chciałbym móc powiedzieć, że byłem w zdrowym miejscu z moim ciałem.
Ale prawda jest taka, że zawsze pozostałem trochę utrwalony przez liczby na skali. Potem włożyłem 25 funtów prawie znikąd.
Jem dobrze zbilansowaną, przeważnie pełnowartościową dietę. Ćwiczę. Ciężko pracowałem, aby położyć nacisk na zdrowie i wytrzymałość na liczby i rozmiary spodni. Mój doktor powiedział mi, że przyrost masy ciała ma związek z wiekiem (mój metabolizm zwalnia) i hormonami (mam endometriozę, która powoduje, że moje hormony poruszają się coaster). Żadne z tych wyjaśnień nie sprawiło, że poczułem się szczególnie dobrze w bagażu dodatkowym, który nosiłem i nie czułem, że zasługiwałem.
Więc przybranie na wadze było ciosem. Jeden, który kazał mi wrócić na niezdrowe terytorium. Nie bing i oczyszczanie - ale rozpaczliwie poszukując diety, która mogłaby doprowadzić mnie z powrotem tam, gdzie byłem.
Niestety nic nie działało. Nie te intensywne plany treningowe, których próbowałem wcześniej. Nie przecinamy węglowodanów. Nie licząc kalorii. Nawet kosztowna usługa dostarczania posiłków, którą podjąłem jako ostatnia próba. Przez dwa lata próbowałem stracić tę wagę. I przez dwa lata nie drgnęło.
Przez całą bitwę karałem siebie. Moje ubrania już nie pasują, ale nie chciałem kupić większych rozmiarów, ponieważ to było przyznanie się do porażki. Więc przestałem nigdzie jechać, bo wstydem było wyjść z ubrań, które miałem.
Ciągle powtarzałam sobie, że gdybym mógł po prostu stracić 5, 10 lub 15 funtów, znów czułbym się komfortowo. Powtarzałem sobie, że powinno być łatwo.
To nie było ... W przeciwieństwie do moich nastolatków i wczesnych lat dwudziestych, kiedy mogłem zrzucić 10 funtów w ciągu dwóch tygodni, jeśli spróbowałem, ten ciężar nie był nigdzie.
Punkt przełomowy
W końcu dotarłem do punktu przełomowego mniej więcej miesiąc temu. Zasadniczo głodowałem. Wszystko czego chciałem, to był banan, ale starałem się z niego wyrwać. Powiedziałem sobie, że już miałem kalorie na cały dzień.
I wtedy to mnie uderzyło: To było szalone. Nie tylko nie działało, ale wiedziałem lepiej. Byłem w terapii i rozmawiałem z dietetykami. Wiem, że dieta nigdy nie działa na dłuższą metę, jak badał dr Traci Mann. Wiem, że Sandra Aamodt, neuronaukowiec, twierdzi, że ograniczenie tylko pogarsza sytuację. I wiem, że ignorowanie mojego ciała, kiedy mówi mi, że jest głodne, nigdy nie jest dobrym pomysłem.
Wiem też, że moja historia skłoniła mnie do skrajności, co właśnie robiłem. I to jest coś, czego nigdy nie chciałem, aby moja córka była świadkiem lub uczyła się.
Więc powiedziałem: "pieprzyć to". Nie będę marnować więcej mojego życia próbując kontrolować rozmiar mojego ciała. Dołączyłem do pozytywnej antydiabetycznej społeczności, którą zaproponował przyjaciel. Zacząłem więcej czytać o uważnym jedzeniu i próbowałem dodać te praktyki do mojego codziennego życia. Wydałem kilkaset dolarów na spodnie, staniki, a nawet kostiumy kąpielowe, które pasują. Podjąłem świadomą decyzję, by nigdy więcej nie jeść.
Czy to oznacza, że jestem w 100 procentach wyleczony z moich problemów z obrazem ciała i niezdrowego myślenia? Absolutnie nie. To jest proces. A rzeczywistość polega na tym, że w przyszłości może ponownie zejść z tej ścieżki. Pracuję w toku i jest kilka lekcji, które mogę potrzebować, aby kontynuować naukę.
Odmów składania
Wiem teraz, poza cieniem wątpliwości, że odchudzanie nie jest drogą do bycia zdrowym. Nie dla nikogo, a zwłaszcza dla mnie. Nie chcę marnować życia, licząc kalorii, ograniczając jedzenie i próbując zmusić moje ciało do poddania się.
Wiesz co? Moje ciało nie chce się poddać. A im bardziej z tym walczę, tym bardziej staję się nieszczęśliwszym i niezdrowym.
Istnieje cała społeczność specjalistów od żywienia, badaczy, lekarzy i rzeczników zdrowia, którzy popierają obsesję na punkcie diety naszej kultury. Po prostu zabrało mi to trochę więcej czasu. Ale teraz, kiedy tu jestem, mam nadzieję, że nigdy więcej nie spadnę z tego wozu.
Głównie mam nadzieję, że moja córka dorośnie w świecie, w którym ta obsesja w ogóle nie istnieje. Wiem, że zaczyna się ode mnie i zaczyna się w domu.
Leah Campbell jest pisarką i redaktorką mieszkającą w Anchorage na Alasce. Samotna matka z wyboru, po nieoczekiwany serii zdarzeń doprowadziła do przyjęcia córki. Leah jest także autorem książki Pojedyncza niepłodna kobieta i napisał obszernie na tematy niepłodności, adopcji i rodzicielstwa. Możesz połączyć się z Leah via Facebook, jej stronie internetowej, i świergot.
