Tunel łokciowy znajduje się w łokciu i jest 4-milimetrowym przejściem między kością a tkanką.
Otacza nerw łokciowy, jeden z nerwów, który zapewnia uczucie i ruch ręki i ręki. Nerw kości łokciowej biegnie od szyi do ramienia, po tylnej stronie ramienia, wokół wewnętrznej strony łokcia i kończy się na dłoni w czwartym i piątym palcu. Ze względu na wąskie otwarcie tunelu łokciowego, można go łatwo zranić lub ściśnąć poprzez powtarzające się czynności lub uraz.
Według Podyplomowego Medical Journal, zespół tunel sześcienny jest drugim najczęściej występującym zespołem pułapek nerwów obwodowych obok tunelu nadgarstka. Może powodować objawy w obrębie ręki i dłoni, w tym ból, drętwienie i osłabienie mięśni, szczególnie w obszarach kontrolowanych przez nerw łokciowy, takich jak pierścień i palec różowaty.
Przyczyny kompresji obejmują codzienne nawyki, takie jak pochylanie się na łokciach przez długi czas, spanie przy zgiętych ramionach lub powtarzalny ruch ramienia. Bezpośredni uraz do wnętrza łokcia, podobnie jak uderzenie w zabawną kość, może również powodować objawy bólu nerwu łokciowego.
Leczenie zachowawcze w celu zmniejszenia bólu obejmuje stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen, ciepło i lód, wzmacnianie i szynowanie oraz inne metody terapii fizycznej, takie jak ultradźwięki i stymulacja elektryczna.
Niektóre ćwiczenia, takie jak ćwiczenia ruchów nerwów na rękę i ramię, mogą również pomóc w zmniejszeniu bólu związanego z zespołem tunelów łokciowych.
Cel ćwiczeń szybowania nerwowego
Zapalenie lub zrosty w dowolnym miejscu wzdłuż ścieżki nerwu łokciowego mogą powodować, że nerw ma ograniczoną ruchliwość i zasadniczo utknie w jednym miejscu.
Ćwiczenia te pomagają rozciągnąć nerw łokciowy i zachęcają do ruchu w tunelu łokciowym.
1. Elastyczność stawu łokciowego i przedłużenie nadgarstka
Potrzebny sprzęt: Żaden
Kierunek nerwowy: nerw łokciowy
- Usiądź wysoko i dotrzyj do chorego ramienia na boki, poziomo ramieniem, ręką skierowaną w stronę podłogi.
- Wygnij rękę i przyciągnij palce do sufitu.
- Zegnij ramię i przyłóż rękę do swoich ramion.
- Powtarzaj powoli 5 razy.
2. Pochylenie głowy
Potrzebny sprzęt: Żaden
Kierunek nerwowy: nerw łokciowy
- Usiądź wysoko i dotrzyj do chorego ramienia, z łokciem prostym i ramieniem na wysokości ramienia.
- Odwróć rękę w stronę sufitu.
- Odchyl głowę od dłoni, aż poczujesz napięcie.
- Aby zwiększyć rozciąganie, wyciągnij palce w kierunku podłogi.
- Wróć do pozycji wyjściowej i powtórz powoli 5 razy.
3. Wygięcie ramienia przed ciałem
Potrzebny sprzęt: Żaden
Kierunek nerwowy: nerw łokciowy
- Usiądź wysoko i wyciągnij dotknięte ramię prosto przed siebie z łokciem prostym i ramieniem na wysokości ramienia.
- Wyciągnij rękę z dala od ciebie, kierując palce w kierunku ziemi.
- Zegnij łokieć i przyłóż nadgarstek do twarzy.
- Powtarzaj powoli 5-10 razy.
4. A-OK
Potrzebny sprzęt: Żaden
Kierunek nerwowy: nerw łokciowy
- Usiądź wysoko i dotrzyj do chorego ramienia z boku, z łokciem prostym i ramieniem na wysokości ramienia.
- Odwróć rękę w stronę sufitu.
- Dotknij kciukiem do pierwszego palca, aby zrobić znak "OK".
- Zegnij łokieć i przyłóż rękę do twarzy, owijając palce wokół ucha i szczęki, kładąc kciuk i pierwszy palec nad okiem jak maskę.
- Przytrzymaj przez 3 sekundy, a następnie wróć do pozycji początkowej i powtórz 5 razy.
Ostrzeżenia
Zawsze skonsultuj się z lekarzem przed rozpoczęciem nowego programu ćwiczeń. Jeśli te czynności powodują intensywny ból w strzelaniu, należy natychmiast przerwać i przedyskutować z lekarzem.
Ćwiczenia te mogą powodować tymczasowe mrowienie lub drętwienie ręki lub ręki. Jeśli to uczucie utrzymuje się po odpoczynku, przerwij i szukaj pomocy. W niektórych przypadkach zespół tunelów łokciowych nie zostaje złagodzony metodami zachowawczymi i może być konieczna operacja.
Na wynos
Ćwiczenia z szybowaniem nerwowym mogą pomóc w zmniejszeniu bólu związanego z zespołem tunelów łokciowych. Powtarzaj te ćwiczenia raz dziennie, trzy do pięciu razy w tygodniu lub jako tolerowane.
W badaniu z 2008 r. Badano skuteczność mobilizacji neuronów w randomizowanych kontrolowanych badaniach klinicznych i ustalono, że osiem z 11 zbadanych badań dało pozytywną korzyść. Pomimo obiecujących wyników, nie sformułowano żadnych ostatecznych wniosków, które uzasadniałyby jego zastosowanie, z uwagi na brak dostępnych obecnie badań pod względem jakości i ilości.
