Może to wpłynąć na rozwój i reakcję dzieci w przyszłych relacjach.
Jeśli chodzi o rozwój dziecka, mówi się, że najważniejsze kamienie milowe w życiu dziecka mają miejsce w wieku 7 lat. W rzeczywistości wielki grecki filozof Arystoteles powiedział kiedyś: "Daj mi dziecko, aż będzie 7, a ja pokażę ty człowiek. "
Jako rodzic, wzięcie tej teorii do serca może wywołać fale niepokoju. Czy ogólne zdrowie kognitywne i psychiczne mojej córki było naprawdę zdeterminowane w pierwszych 2555 dniach jej istnienia?
Ale podobnie jak style rodzicielstwa, teorie rozwoju dziecka mogą stać się przestarzałe i obalone. Na przykład w latach czterdziestych i pięćdziesiątych pediatrzy uważali, że karmienie niemowląt jest lepsze niż karmienie piersią. Niedawno lekarze uważali, że rodzice "psują" swoje dzieci, trzymając je za dużo. Dzisiaj obie teorie zostały zdyskontowane.
Mając na uwadze te fakty, musimy się zastanowić, jeśli w ogóle niedawny badania potwierdzają hipotezę Arystotelesa. Innymi słowy, czy istnieje zestaw zabaw dla rodziców, aby zapewnić przyszły sukces i radość naszych dzieci?
Podobnie jak wiele aspektów rodzicielstwa, odpowiedź nie jest czarna ani biała. Podczas gdy stworzenie bezpiecznego środowiska dla naszych dzieci jest niezbędne, niedoskonałe warunki, takie jak wczesne urazy, choroby lub urazy, niekoniecznie określają całkowite dobro naszego dziecka. Tak więc pierwsze siedem lat życia może nie mieć znaczenia wszystkoprzynajmniej nie w sposób ograniczony - ale badania pokazują, że te siedem lat ma dla dziecka duże znaczenie w rozwijaniu umiejętności społecznych.
W pierwszych latach życia mózg błyskawicznie rozwija swój system mapowania
Dane z Uniwersytetu Harvarda pokazują, że mózg rozwija się szybko w pierwszych latach życia. Zanim dzieci ukończą 3 lata, już co minutę tworzą już 1 milion połączeń nerwowych. Połączenia te stają się systemem mapowania mózgu, utworzonym przez połączenie natury i pielęgnacji, zwłaszcza interakcji "służenia i powrotu".
W pierwszym roku życia dziecka płacz jest powszechnym sygnałem dla wychowania opiekuna. Interakcja "służba" i powrót to sytuacja, w której opiekun reaguje na płacz dziecka, karmiąc go, zmieniając pieluchę lub kołysząc je do snu.
Jednak, gdy niemowlęta stają się maluchami, interakcje "służenia" i powrotu mogą zostać wyrażone poprzez grę w wymyślone gry. Te interakcje informują dzieci, że zwracasz uwagę i angażujesz się w to, co próbują powiedzieć. Może stanowić podstawę dla tego, w jaki sposób dziecko uczy się norm społecznych, umiejętności komunikacyjnych i tajnych relacji.
Jako maluch, moja córka uwielbiała grać w grę, w której zgasiła światła i powiedziała: "Idź spać!". Zamykam oczy i klapię na kanapie, sprawiając, że chichotam. Potem kazała mi się obudzić. Moje odpowiedzi były walidujące, a nasza interakcja w tył iw przód stała się sercem gry.
"Wiemy z neuronauki, że neurony łączą się ze sobą, łączą się" - mówi Hilary Jacobs Hendel, psychoterapeutka specjalizująca się w przywiązaniu i traumie. "Połączenia nerwowe są jak korzenie drzewa, podstawa, z której powstaje cały wzrost" - mówi.
To sprawia, że wydaje się, że stresory życiowe - takie jak zmartwienia finansowe, zmagania się z relacjami i choroby - będą miały poważny wpływ na rozwój Twojego dziecka, zwłaszcza jeśli przeszkadzają w nawiązywaniu kontaktów z klientem. Ale obawa, że nadmiernie zajęty harmonogram prac lub że rozproszenie uwagi smartfonów może powodować trwałe, negatywne skutki mogą być problemem, nie powodują one, że ktoś jest złym rodzicem.
Brakujące okazjonalne podania i sygnały powrotne nie spowodują u naszych dzieci rozwoju mózgu. Dzieje się tak dlatego, że chwilowe "nieodebrane" momenty nie zawsze stają się dysfunkcjonalnymi wzorami. Ale dla rodziców, którzy mają ciągłe stresory życiowe, ważne jest, aby nie zaniedbywać angażowania się z dziećmi w tych wczesnych latach. Narzędzia edukacyjne, takie jak uważność, mogą pomóc rodzicom stać się bardziej "obecni" ze swoimi dziećmi.
Zwracając uwagę na chwilę obecną i ograniczając codzienne rozrywki, nasza uwaga będzie miała łatwiejszy czas na zauważenie prośby naszego dziecka o połączenie. Ćwiczenie tej świadomości jest ważną umiejętnością: interakcje obsługujące i powracające mogą wpływać na styl przywiązania dziecka, wpływając na sposób, w jaki rozwijają przyszłe relacje.
Style przywiązania wpływają na to, jak rozwinąć przyszłe relacje
Style przywiązania są kolejną ważną częścią rozwoju dziecka. Wynikają one z pracy psychologa Mary Ainsworth. W 1969 r. Ainsworth przeprowadziła badania znane jako "dziwna sytuacja". Obserwowała, jak dzieci reagowały, gdy ich mama opuściła pokój, a także jak reagowały, gdy wróciła. Na podstawie swoich obserwacji doszła do wniosku, że istnieją cztery style przywiązania, jakie mogą mieć dzieci:
- bezpieczne
- niepokój niepewny
- niepokój
- zdezorganizowany
Ainsworth odkrył, że bezpieczne dzieci czują się w trudnej sytuacji, gdy opuszcza ich opiekun, ale pocieszają się po ich powrocie. Z drugiej strony, niespokojne, niepewne dzieci stają się zdenerwowane, zanim opiekun odchodzi i czepi się, kiedy wracają.
Dzieci niespokojne unikające nie są zaniepokojone nieobecnością ich opiekuna, ani nie są zachwycone, gdy ponownie wchodzą do pokoju. Potem jest dezorganizacja przywiązania. Dotyczy to dzieci, które są molestowane fizycznie i emocjonalnie. Zdezorganizowane przywiązanie utrudnia dzieciom poczucie komfortu przez opiekunów - nawet wtedy, gdy opiekunowie nie są ranni.
"Jeśli rodzice są" wystarczająco dobrzy ", dostosowują się i dostosowują do swoich dzieci, 30 procent czasu, dziecko rozwija bezpieczne przywiązanie" - mówi Hendel.Dodaje: "Przywiązanie to odporność na wyzwania życia". Bezpieczne przywiązanie to idealny styl.
Bezpiecznie przymocowane dzieci mogą czuć się smutne, kiedy rodzice odejdą, ale mogą pozostać pocieszeni przez innych opiekunów. Cieszą się również, gdy ich rodzice wracają, pokazując, że zdają sobie sprawę, że relacje są godne zaufania i niezawodne. W miarę dorastania, bezpiecznie związane dzieci polegają na relacjach z rodzicami, nauczycielami i przyjaciółmi w celu uzyskania wskazówek. Uważają te interakcje za "bezpieczne" miejsca, w których ich potrzeby są zaspokajane.
Style przywiązania są ustalane na wczesnym etapie życia i mogą wpływać na zadowolenie z relacji osoby w dorosłym życiu. Jako psycholog widziałem, jak styl przywiązania może wpływać na ich intymne relacje. Na przykład dorośli, których rodzice dbali o swoje potrzeby związane z bezpieczeństwem poprzez zapewnianie jedzenia i schronienia, ale zaniedbali swoje potrzeby emocjonalne, z większym prawdopodobieństwem rozwiną styl przywiązania z niepokojem.
Ci dorośli często boją się zbyt bliskiego kontaktu, a nawet "odrzucają" innych, aby uchronić się przed bólem. Niepokój i niepewność dorośli mogą obawiać się porzucenia, przez co stają się nadwrażliwi na odrzucenie.
Ale posiadanie określonego stylu przywiązania to nie koniec historii. Traktowałem wiele osób, które nie były bezpiecznie przywiązane, ale rozwinęły zdrowsze wzorce relacyjne, wchodząc na terapię.
W wieku 7 lat dzieci układają razem kawałki
Rozwiązania dla partnerów zdrowotnych
Uzyskaj odpowiedzi od lekarza w ciągu kilku minut
Masz pytania medyczne? Połącz się z doświadczonym lekarzem z certyfikatem zarządu online lub telefonicznie. Pediatrzy i inni specjaliści są dostępni 24/7.
Podczas gdy pierwsze siedem lat nie determinuje szczęścia dziecka do końca życia, szybko rosnący mózg opiera się na solidnych podstawach, w których komunikuje się i współdziała ze światem, przetwarzając, w jaki sposób reaguje.
Do czasu, gdy dzieci osiągną pierwszą lub drugą klasę, zaczynają oddzielać się od podstawowych opiekunów, tworząc własne przyjaciółki. Zaczynają tęsknić za akceptacją rówieśników i są lepiej przygotowane do rozmowy o swoich uczuciach.
Kiedy moja córka miała 7 lat, była w stanie wyrazić swoje pragnienie znalezienia dobrego przyjaciela. Zaczęła też tworzyć koncepcje, by wyrazić swoje uczucia.
Na przykład kiedyś nazwała mnie "łamaczem serc" za odmowę dania cukierka po szkole. Kiedy poprosiłem ją o zdefiniowanie "łamacza serc", odpowiedziała dokładnie: "To ktoś, kto rani twoje uczucia, ponieważ nie dają ci tego, czego chcesz".
Siedmiolatki mogą również głębiej zrozumieć informacje, które ich otaczają. Mogą mówić w metaforze, odzwierciedlając umiejętność szerszego myślenia. Moja córka raz niewinnie zapytała: "Kiedy deszcz przestanie tańczyć?" W jej umyśle ruch kropel deszczu przypominał ruchy taneczne.
Czy wystarczająco dobre?
To może nie brzmieć aspiracyjnie, ale rodzicielstwo "wystarczająco dobre" - to znaczy zaspokajanie potrzeb fizycznych i emocjonalnych naszych dzieci poprzez sporządzanie posiłków, wkładanie ich do łóżka każdej nocy, reagowanie na oznaki niepokoju i radowanie się chwilami radości - może pomóc dzieciom rozwijać się zdrowe połączenia nerwowe.
To pomaga budować bezpieczny styl przywiązania i pomaga dzieciom w osiągnięciu szczytowych etapów rozwoju. Na progu wkraczania "tweendom" siedmiolatkowie opanowali wiele rozwojowych zadań z dzieciństwa, przygotowując grunt pod następną fazę rozwoju.
Jak matka taka córka; jak ojciec, jak syn - pod wieloma względami te stare słowa brzmią równie prawdziwie jak u Arystotelesa. Jako rodzice nie możemy kontrolować każdego aspektu dobrostanu naszego dziecka. Ale możemy zrobić to, aby osiągnąć sukces, angażując się w nich jako godny zaufania dorosły. Możemy pokazać im, w jaki sposób radzimy sobie z dużymi uczuciami, tak, że kiedy doświadczają swoich nieudanych związków, rozwodu lub stresu zawodowego, mogą pomyśleć, jak mama lub tata zareagowali, gdy byli młodzi.
Juli Fraga jest licencjonowanym psychologiem z siedzibą w San Francisco. Ukończyła studia PsyD na University of Northern Colorado i była stypendystką habilitowanego Uniwersytetu w Berkeley. Pasjonująca się zdrowiem kobiet, podchodzi do wszystkich swoich sesji z ciepłem, uczciwością i współczuciem. Znajdź ją na Twitterze.
